ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΣΤΟ ΙΣΡΑΗΛ…

Το σημαντικότερο όμως ήταν η αδιαφορία του εκλογικού σώματος, καθώς η συμμετοχή, που άγγιξε το 63% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους, ήταν η χαμηλότερη που έχει καταγραφεί σε εκλογές από την ίδρυση του ισραηλινού κράτους. Κοινή συνισταμένη των παραπάνω είναι η βαθιά και πολύπλευρη κρίση που διέρχεται το πολιτικό σύστημα του Ισραήλ, ως άμεσο αποτέλεσμα της παταγώδους αποτυχίας με την οποία στέφθηκε το σιωνιστικό επεκτατικό σχέδιο του Σαρόν, που εφαρμόσθηκε κατά των Παλαιστινίων όλη την προηγούμενη πενταετία, προκαλώντας χιλιάδες νεκρούς.

Αναλυτικότερα, το κόμμα Καντίμα, που το σχημάτισε ο Σαρόν, μαζί με τον πρώην ηγέτη των Εργατικών, Σιμόν Πέρες, λίγους μήνες πριν από την 4η Ιανουαρίου, οπότε υπέστη το βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, παρότι αναμενόταν να κερδίσει από 35 έως 40 έδρες τελικά κέρδισε 28 έδρες. Έτσι, είναι το κόμμα με τον μεγαλύτερο αριθμό βουλευτών στην Κνεσέτ όπως λέγεται η Βουλή, που αριθμεί 120 θέσεις. Η έκπληξη των εκλογών ήρθε από την καταβαράθρωση του Λικούντ, του οποίου μετά την αποχώρηση του Αριέλ Σαρόν ηγείται ο επικίνδυνος ακροδεξιός Μπενιαμίν Νετανιάχου, που κέρδισε μόνο 11 έδρες από τις 40 που είχε μέχρι τώρα, τερματίζοντας στην πέμπτη θέση της εκλογικής κούρσας. Στην άκρα Δεξιά του πολιτικού φάσματος του Ισραήλ βρίσκονται επίσης το κόμμα ΣΑΣ των Ορθόδοξων Εβραίων, που κέρδισε 13 έδρες, το Ισραήλ Μπεϊτένου (που μεταφράζεται: «Το Ισραήλ είναι η πατρίδα μας») και συσπειρώνει Εβραίους που έφυγαν από τη Ρωσία, υπό την ηγεσία του ακροδεξιού Άβιγκτορ Λίμπερμαν, που κέρδισε 12 έδρες, και το νεοσύστατο Κόμμα των Συνταξιούχων, του οποίου ηγείται ένας πρώην πράκτορας της Μοσάντ, το οποίο κέρδισε 7 έδρες. Στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος βρίσκεται πρώτα και κύρια το Εργατικό Κόμμα, που αφότου ανέλαβε τα ηνία του ο γεννημένος στο Μαρόκο παλαίμαχος και αριστερός συνδικαλιστής Αμίρ Πέρετζ, πραγματοποίησε μια θεαματική στροφή προς τ’ αριστερά επικεντρώνοντας στην ανάγκη ειρήνευσης με τους Παλαιστίνιους και το κοινωνικό ζήτημα, και γι’ αυτό τον λόγο είχε στην προμετωπίδα του καθόλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα το αίτημα για 1.000 δολάρια βασικό μισθό. Κέρδισε 20 έδρες. Ενώ 10 μόλις έδρες κέρδισαν τα αραβικά κόμματα Χαντάς, Μπαλάντ και Ενωμένη Αραβική Λίστα – έστω και αν οι Άραβες αποτελούν το 20% του πληθυσμού του Ισραήλ.

Εθνοκάθαρση κατά Παλαιστινίων

Την ηγετική θέση του Σαρόν στο κόμμα Καντίμα την ανέλαβε ο Εχούντ Ολμέρτ, που εκτελούσε άλλωστε όλον αυτό τον καιρό χρέη πρωθυπουργού. Επανειλημμένως κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου είχε προσδώσει στις εκλογές χαρακτήρα δημοψηφίσματος γύρω από το ερώτημα του μονομερούς καθορισμού των μελλοντικών συνόρων του παλαιστινιακού κράτους από το Ισραήλ, που περιλαμβάνει μεταξύ πάρα πολλών άλλων και τη διάλυση ορισμένων παράνομων εβραϊκών εποικισμών. Πρόκειται ουσιαστικά για το σχέδιο που ξεκίνησε να υλοποιεί πέρσι τον Αύγουστο ο Αριέλ Σαρόν, προκαλώντας την οργή των ακροδεξιών Εβραίων που είχαν εγκατασταθεί παράνομα και υπό τις δικές του μάλιστα ευλογίες στη Γάζα. Αυτό το σχέδιο που υπόσχεται να λύσει το παλαιστινιακό πρόβλημα, χωρίς τη γνώμη των Παλαιστινίων, πολλές φορές έχει παρουσιαστεί, με τη βοήθεια και των Σιωνιστών, ως τρίτος δρόμος, πέρα από την κατοχή και τις διμερείς ειρηνευτικές συνομιλίες.

Στην πραγματικότητα όμως είναι ένα σιωνιστικό σχέδιο, με αμερικάνικη βούλα, που διαιωνίζει την κατοχή συγκαλύπτοντάς την ταυτόχρονα, υπονομεύει την προοπτική δημιουργίας ανεξάρτητου και βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους και καταδικάζει τους Παλαιστίνιους να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας.

Πρόκειται κατ’ αρχάς για ένα σχέδιο εθνοκάθαρσης, που επειδή όμως έχει την έγκριση του Λευκού Οίκου, διακηρύσσεται με τον πιο επίσημο και προκλητικό τρόπο χωρίς να σημειώνεται η παραμικρή αντίδραση. Σε άρθρο, για παράδειγμα, που έγραψε ο νέος ηγέτης του Καντίμα, Εχούντ Ολμέρτ, σε ισραηλινή εφημερίδα την Τρίτη -και τμήματά του αναδημοσιεύτηκαν στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» της επομένης- έγραφε: «Δεν είμαστε σε θέση να εκπληρώσουμε όλα τα όνειρά μας. Ο χρόνος έχει φτάσει να κάνουμε ένα βήμα στη διαμόρφωση της ταυτότητάς μας εξασφαλίζοντας τη μακροβιότητα του κράτους του Ισραήλ ως ενός εβραϊκού κράτους με μια σαφή εβραϊκή πλειοψηφία». Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση οι Αμερικάνοι και τα πολιτικώς ορθά και αμειβόμενα αδρά παπαγαλάκια τους ανά την υφήλιο θα είχαν ξεσηκώσει τον κόσμο, αναπαράγοντας τις παραπάνω δηλώσεις και παρομοιάζοντάς τις με όσα έλεγε και έκανε ο Χίτλερ! Τώρα δεν ακολούθησε απλώς τσιμουδιά, αλλά ο Μπους κάλεσε την επομένη των εκλογών τον Εχούντ Ολμέρτ να επισκεφθεί την Ουάσινγκτον δείχνοντας έτσι την ολόθυμη στήριξή του.

Κάρτερ εναντίον Ισραήλ

Σε διαμετρικά αντίθετη τροχιά όμως κινήθηκε ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, που σε ένα ασυνήθιστα αποκαλυπτικό άρθρο, που το έγραψε στη μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα του Ισραήλ «Χάαρετζ», κατήγγειλε τον εξελισσόμενο «αποικισμό της Παλαιστίνης» από το Ισραήλ. Ο 81 ετών πλέον πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ, που είχε διαπραγματευτεί το 1978 τη Συνθήκη ειρήνης του Καμπ Ντέιβιντ μεταξύ Ισραήλ και Αιγύπτου, έγραψε ότι οι ισραηλινές πρωτοβουλίες προδιαγράφουν ένα «ζοφερό» μέλλον για το παλαιστινιακό κράτος, διαιωνίζοντας έτσι τη βία στη Μέση Ανατολή. «Το σημαντικότερο εμπόδιο για την ειρήνη είναι ο αποικισμός της Παλαιστίνης από το Ισραήλ» έγραφε. «Η κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ έχει εμποδίσει μια ουσιαστική συμφωνία ειρήνης στους Άγιους Τόπους, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν σχηματίσει κυβέρνηση, είχαν μία, της οποίας ηγούνταν ο Γιασέρ Αραφάτ ή ο Μαχμούντ Αμπάς ή είχαν τον Αμπάς ως πρόεδρο και τη Χαμάς να ελέγχει το κοινοβούλιο και το υπουργικό συμβούλιο». Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ επίσης αμφισβήτησε τη δέσμευση του Ισραήλ στην ειρηνευτική διαδικασία που όριζε ο αμερικάνικης έμπνευσης «οδικός χάρτης». «Το Ισραήλ έχει επίσημα απορρίψει τις βασικότερες κατευθύνσεις του με εξόφθαλμα απαράδεκτες διακοπές και όρους» τόνισε.

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε μόνο και μόνο για να φανεί ποιος είναι ο εξτρεμιστής και ο πραγματικός τρομοκράτης, ότι την ημέρα που διεξάγονταν οι εκλογές στο Ισραήλ, ο πρωθυπουργός της Χαμάς από τη Γάζα καλούσε το περίφημο «κουαρτέτο», δηλαδή τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Ρωσία και τα Ηνωμένα Έθνη, που συνέταξαν τον «οδικό χάρτη», σε επίσημες συνομιλίες, για να τεθούν σε εφαρμογή τα χρονοδιαγράμματά του και να ξεκινήσει η υλοποίησή του. Η επισήμως χαρακτηρισμένη ως τρομοκρατική οργάνωση Χαμάς, λοιπόν (που από τον Ιανουάριο έχει αμβλύνει τις φραστικές επιθέσεις της στο Ισραήλ και δεν έχει πραγματοποιήσει ούτε μια ένοπλη επίθεση εναντίον του), δηλώνει δημόσια τον σεβασμό της στον «οδικό χάρτη» και το Ισραήλ τον γράφει στα παλιά του τα παπούτσια! Ποιος αποτελεί απειλή λοιπόν για τη διεθνή νομιμότητα;

Αποκαλυπτικός ήταν επίσης ο Τζίμι Κάρτερ και σε ό,τι αφορά την πολυδιαφημισμένη εκκένωση των εποικισμών. Υποστήριξε ότι το Ισραήλ έλεγε αναλήθειες κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων ειρήνης τη δεκαετία του ’90, ακόμη και όταν προσφέρθηκε να αποσύρει μόνο ένα μικρό ποσοστό από τους 225.000 εποίκους του στη Δυτική Όχθη – η οποία ως γνωστόν καταλήφθηκε από το Ισραήλ το 1967. «Η καλύτερη επίσημη πρότασή τους προς τους Παλαιστίνιους ήταν να αποσυρθεί το 20%, αφήνοντας 180.000 (Ισραηλινούς) σε 209 οικισμούς, καλύπτοντας περίπου το 5% των κατεχομένων. Αυτό το 5% όμως είναι έντονα παραπλανητικό, όταν υπάρχουν περιβάλλουσες περιοχές που έχουν αποκτηθεί ή χαραχτεί για να ακολουθήσει εξάπλωση, με τους αυτοκινητόδρομους που ενώνουν τους οικισμούς μεταξύ τους και με την Ιερουσαλήμ και πλατιές αρτηρίες που χρησιμοποιούνται για την παροχή νερού, αποχέτευσης, ηλεκτρισμού και επικοινωνιών. Αυτές οι περίπλοκες κυψέλες διαχωρίζουν τη Δυτική Όχθη σε πολλαπλά κομμάτια συχνά μη κατοικήσιμα, ακόμη και απροσπέλαστα».

Προστατεύονται οι εποικισμοί

Ο Εχούντ Ολμέρτ διαβεβαίωσε τους Ισραηλινούς ότι θα συνεχίσει αυτόν ακριβώς το δρόμο, στο άρθρο που προαναφέραμε, σημειώνοντας ότι «πρέπει να προστατεύσουμε τα βασικότερα συγκροτήματα εποικισμών στη Δυτική Όχθη», με τη βοήθεια του τείχους του αίσχους, το οποίο οικοδομείται αντίθετα με τις αποφάσεις που έχει λάβει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το «φράγμα», όπως κατ’ ευφημισμόν το αποκαλούν οι Ισραηλινοί, συγκέντρωσε και αυτό με τη σειρά του τα πυρά του πρώην αμερικανού προέδρου. «Ιδιαίτερα προβληματική είναι η οικοδόμηση από το Ισραήλ του τεράστιου διαχωριστικού τείχους από μπετόν σε κατοικημένες περιοχές και υψηλών φραχτών σε κατοικημένες περιοχές -αποκλειστικά και μόνο σε παλαιστινιακά εδάφη και με βαθιές διεισδύσεις συχνά, που ενσωματώνουν νέα γη και εποικισμούς. Αυτό ποτέ δεν θα γίνει ανεκτό ούτε από τους Παλαιστίνιους ούτε από τη διεθνή κοινότητα και αναπότρεπτα θα καταλήξει σε αύξηση της έντασης και της βίας μέσα στην Παλαιστίνη και σε μεγαλύτερη έχθρα και μίσος από τον αραβικό κόσμο ενάντια στους Αμερικάνους που θα είναι υπόλογοι για τα δεινά των Παλαιστινίων».

Οι παραπάνω αιτιάσεις αποκαλύπτουν τις αξεπέραστες αντιφάσεις που έχει το σχέδιο του Σαρόν για μονομερή καθορισμό των συνόρων του παλαιστινιακού κράτους, το οποίο τώρα θα συνεχίσει να υλοποιεί ο νικητής των εκλογών της περασμένης Τρίτης – ανεξαρτήτως της σύνθεσης που θα έχει η νέα κυβέρνηση συνασπισμού που θα σχηματίσει – θέτοντας μάλιστα το 2010 ως τελεσίδικη ημερομηνία για να ολοκληρωθεί το χάραγμα των συνόρων. Τόσο όμως ο Σαρόν όσο και ο διάδοχός του παρέλειψαν να υπολογίσουν το σημαντικότερο: ότι η ριζοσπαστικοποίηση των Παλαιστινίων που θα επέρχεται όσο σφίγγει η θηλιά γύρω απ’ τον λαιμό τους θα καθιστά κενό γράμμα τις εξαγγελίες των Σιωνιστών, προκαλώντας στη συνέχεια ρήγματα στο πολιτικό σύστημα του ίδιου του Ισραήλ και οδηγώντας το σε κατακερματισμό. Αυτό το συμπέρασμα υπογράμμισαν οι εκλογές της Τρίτης. Ότι η κλιμακούμενη επιθετικότητα σε βάρος των Παλαιστινίων μετατρέπεται σε μπούμερανγκ, που δυναμιτίζει την πολιτική συνοχή και τη σταθερότητα της χώρας, προκαλώντας μια πολύπλευρη και βαθιά κρίση.