Σχεδιασμένη προβοκάτσια κατά των Αράβων
Και από την άλλη μεριά η Δύση, που σπέρνει την υφήλιο με τρομονόμους, Γκουαντανάμο και Αμπού Γκραίμπ, να εμφανίζεται αμυνόμενη, προκεχωρημένο φυλάκιο της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων! Να λοιπόν η έμπρακτη απόδειξη για το υπεραντιδραστικό ιδεολογικό κατασκεύασμα του Χάντινγκτον, που από το 1993 προετοίμαζε ιδεολογικά τις σταυροφορίες του 21ου αιώνα στον αραβικό κόσμο, προειδοποιώντας πως «η σύγκρουση των πολιτισμών θα κυριαρχήσει στην παγκόσμια πολιτική».
Δεν χρειάζεται όμως παρά μόνο μια προσεκτικότερη ματιά στα γεγονότα που προηγήθηκαν των οργισμένων διαδηλώσεων για να αποκαλυφθεί ότι το ξέσπασμα των Μουσουλμάνων δεν ήταν παρά μια καλοστημένη προβοκάτσια που αντικειμενικό σκοπό είχε να βαθύνει το ρήγμα μεταξύ Ανατολής και Δύσης ή χριστιανικού και μουσουλμανικού κόσμου, να εκθέσει την Ευρώπη στα μάτια των Αράβων και τους Μουσουλμάνους στα μάτια των προοδευτικών ανθρώπων της Δύσης και τελικά να δικαιολογήσει τους τρομοκρατικούς πολέμους του Μπους.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τα επίμαχα σημεία στα σκίτσα που δημοσιεύτηκαν στην κορυφαία εφημερίδα της Δεξιάς της Δανίας, η οποία μάλιστα είχε υποστηρίξει την επέμβαση στο Ιράκ, «Γίλαντς Πόστεν», στις 30 Σεπτέμβρη (ημέρα που ξεκίναγε το Ραμαζάνι) ήταν δύο. Αρχικά ότι απεικόνιζαν τον Μωάμεθ και κατά δεύτερο ότι ταύτιζαν τον ισλαμισμό με την τρομοκρατία. Ένα από αυτά τα σκίτσα χαρακτηριστικά έδειχνε τον Μωάμεθ με τουρμπάνι σε σχήμα βόμβας, ενώ ένα άλλο τον έδειχνε να λέει απευθυνόμενος σε βομβιστές αυτοκτονίας ότι «ξεμείναμε από παρθένες». Τα σκίτσα συνεπώς ενοχοποιούσαν, λοιδορούσαν και προκαλούσαν συνειδητά τους Μουσουλμάνους από τη στιγμή που ταύτιζαν τη θρησκεία τους με την τρομοκρατία και γελοιοποιούσαν πλευρές της πίστης τους.
Παρ’ όλα αυτά οι αντιδράσεις που σημειώθηκαν εκείνες τις ημέρες ήταν τόσο περιθωριακές, που δεν βρήκαν θέση ούτε καν στη στήλη με τις επιστολές διαμαρτυρίας. Το κλίμα αλλάζει τις επόμενες εβδομάδες με μια απροσδόκητη ανάμειξη. Αναφέρει χαρακτηριστικά η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» της Τετάρτης 8 Φεβρουαρίου για τον επικεφαλής των μουσουλμάνων κληρικών στην Κοπεγχάγη: «Ο Αμπού Λάμπεν ξεκίνησε να συνεργάζεται στενά με την πρεσβεία του Καΐρου στην Κοπεγχάγη, πραγματοποιώντας αρκετές συναντήσεις με την πρέσβειρα της Αιγύπτου στη Δανία, Μόνα Ομάρ Ατία. “Η πρεσβεία της Αιγύπτου διαδραμάτισε έναν καθοριστικό ρόλο”, δηλώνει. Η Αίγυπτος και άλλα αραβικά καθεστώτα αντιμετώπισαν τον σάλο σαν μια καλή ευκαιρία “για να αντιμετωπίσουν την πίεση από τη Δύση” και “να δείξουν στον λαό ότι είναι Μουσουλμάνοι”… Η πρώτη αντιπροσωπεία αναχώρησε για το Κάιρο στις αρχές Δεκέμβρη. Καθώς αυτή η χώρα προετοιμαζόταν για τον τελικό γύρο των πρώτων δημοκρατικών εκλογών στη σύγχρονη αιγυπτιακή ιστορία, η κυβέρνηση πολεμούσε να αντιμετωπίσει κατηγορίες ότι δεν είναι αρκετά πιστή». Οι κατηγορίες προφανώς προέρχονταν από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, που στη συνέχεια έλαβαν το 20% σχεδόν των ψήφων. Για να τους αντιμετωπίσει συνεπώς ο Μουμπάρακ έριξε στην εκλογική μάχη τις σφοδρότερες δυνατές λεκτικές επιθέσεις κατά της Δανίας, στήνοντας με τους ανταγωνιστές του έναν πλειοδοτικό διαγωνισμό πίστης και αφοσίωσης στον Μωάμεθ!
Ευθύνες των ΗΠΑ
Ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Αιγύπτου χρήζει περαιτέρω ερμηνείας, αν σκεφτούμε ότι πολλές φορές στο παρελθόν η Αίγυπτος έχει λειτουργήσει σαν το μακρύ χέρι των Αμερικανών στον αραβικό κόσμο και τη Μέση Ανατολή. Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα αν το μέτωπο που άνοιγε τον Δεκέμβριο το Κάιρο κατά της Δανίας μπορούσε να είναι εν αγνοία των Αμερικανών. Οι αρνητικές απαντήσεις αποκλείονται αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ορισμένα επιπλέον γεγονότα. Αρχικά ότι οι πρώτοι που έριξαν λάδι στη φωτιά της σύγκρουσης, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση, δεν ήταν οι ορκισμένοι εχθροί, αλλά οι πιο στενοί σύμμαχοι των Αμερικανών. Οι χώρες, για παράδειγμα, που ανακάλεσαν πρώτες τους πρεσβευτές τους από τη Δανία ήταν η Σαουδική Αραβία, η Λιβύη και το Κουβέιτ. Η Συρία ακολούθησε! Στην Παλαιστίνη, την Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου, δεν πρωταγωνίστησαν στα επεισόδια μέλη της Χαμάς, όπως θα περίμενε κανείς, αλλά, σύμφωνα με όλα τα ρεπορτάζ των δυτικών μέσων, ένοπλοι της Φατάχ! Προχώρησαν δε σε αυτή την κίνηση, όπως ακριβώς και η Αίγυπτος, προκειμένου να συμψηφίσουν τον πολιτικό τους ενδοτισμό και τις συνεχείς υποχωρήσεις τους στα αμερικανικά αιτήματα με μια πλειοδοσία στον ανέξοδο πολιτικά θρησκευτικό φανατισμό. Έτσι απέναντι στις κριτικές που εξακολουθούν να δέχονται για τη συνεργασία τους με τους Αμερικανούς στην κατοχή του Ιράκ, σε ό,τι αφορά τα κράτη που προαναφέραμε, και την αντιτρομοκρατική σταυροφορία, αντιτάσσουν πλέον τον ιερό αγώνα που έδωσαν για την τιμή του προφήτη.
Και στις δυτικές χώρες όμως λάδι στη φωτιά έριξαν μέσα και πολιτικοί παράγοντες που βρίσκονται σταθερά στο πλευρό των Αμερικανών. Ο πρωθυπουργός της Δανίας Φρογκ Ρασμούσεν, για παράδειγμα, που έχει σχηματίσει κυβέρνηση χάρη στις ψήφους των 13 βουλευτών του ακροδεξιού εθνικιστικού Λαϊκού Κόμματος, αρνήθηκε ακόμη και να δεχτεί στο γραφείο του τους πρέσβεις των μουσουλμανικών χωρών. Η θεωρητική δυνατότητα δηλαδή που υπήρχε εξ αρχής να αποσοβηθούν τα γεγονότα με μια δήλωση καλής θέλησης έμεινε στα χαρτιά. Η κατάσταση όμως ξέφυγε από κάθε έλεγχο όταν οι σημαντικότερες εφημερίδες της Ευρώπης ξεκίνησαν να αναδημοσιεύουν τα επίμαχα σκίτσα. Σε αυτές συμπεριλαμβάνονται ένα περιοδικό των Ευαγγελιστών στη Νορβηγία, η γερμανική «Ντι Βελτ», η γαλλική «Φρανς Σουάρ», η ιταλική «Λα Στάμπα» και άλλες. Αυτές όμως οι εφημερίδες δεν είναι τυχαίες. Είχαν όλες ταχθεί υπέρ της αιματηρής επέμβασης των Αμερικανών στο Ιράκ και σήμερα υποστηρίζουν την κατοχή. Η «Ντι Βελτ», για παράδειγμα, την επομένη της νίκης της Χαμάς στις εκλογές της Παλαιστίνης είχε τίτλο «Θρίαμβος της τρομοκρατίας»! Η μάχη συνεπώς που έδιναν δεν αφορούσε γενικά και αόριστα το δικαίωμα στην ελευθερία της γνώμης, το οποίο αν κάποιοι επιβουλεύονται είναι οι Αμερικανοί, με τις απολύσεις ακόμη και βραβευμένων με Πούλιτζερ δημοσιογράφων λόγω της άποψης που εξέφρασαν για την τρομο-υστερία, με τις απαγωγές και τα βασανιστήρια κ.ά.
Συνοδοιπόρος ο Κλίντον
Η μάχη που έδωσαν όσες εφημερίδες αναδημοσίευσαν τα σκίτσα ήταν συνέχεια του πολέμου του Μπους σε ένα διαφορετικό όμως επίπεδο, το ιδεολογικό. Η σφοδρότητα της διαμάχης εκφράστηκε και σε ένα από τα σπάνια επώνυμα σημειώματα της συντακτικής επιτροπής της «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» της Δευτέρας 6 Φεβρουαρίου, που ήταν εξόχως αποκαλυπτικό, αφού, με ορολογία εντελώς ψυχροπολεμική, φτάνει να κατηγορεί όχι μόνο το σύνολο του ευρωπαϊκού Τύπου που δεν συμπαραστάθηκε στους Δανούς, αλλά ακόμη και τον τέως Πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, για απολογητές του ισλαμισμού! Έγραφε λοιπόν: «Όπως και στην περίπτωση του κομμουνισμού οι ολοκληρωτικές ισλαμικές αντιδράσεις βρίσκουν τους απολογητές τους στη Δύση. Την περασμένη Δευτέρα στο Κατάρ ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον επέκρινε τα “πέρα για πέρα προκλητικά σκίτσα εναντίον του Ισλάμ”. Ο επίτροπος της ΕΕ για το εμπόριο Πίτερ Μάντελσον είπε ότι “οι δημοσιογράφοι πρέπει να καταλάβουν την προσβολή που συντελείται με σκίτσα τέτοιου είδους” και το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ είπε ότι “η υποκίνηση θρησκευτικής ή εθνικής έχθρας κατ’ αυτόν τον τρόπο δεν είναι αποδεκτή”. Η υποστήριξη που επιδείχθηκε τις λίγες προηγούμενες ημέρες από εφημερίδες της Ευρώπης ανατυπώνοντας τα σκίτσα είναι ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη. Αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των ευρωπαϊκών μέσων δεν συμμετείχε στη μάχη. Και εν τέλει ήταν πολύ λίγη, πολύ καθυστερημένη και ήρθε αφού πρώτα οι Δανοί αναγκάστηκαν να “ομολογήσουν”».
Στο παραπάνω απόσπασμα ομολογείται η τέλεια προβοκάτσια που στήθηκε εναντίον των Μουσουλμάνων. Ξέροντας οι Δυτικοί την ευαισθησία τους στο ζήτημα της αναπαράστασης του Μωάμεθ, επικαλέστηκαν το δικαίωμα στη διατύπωση της γνώμης και προσέβαλαν βαθιά τη θρησκευτική τους πίστη. Τους εξόργισαν ώστε με το γνωστό αλαζονικό τους ύφος να επιχειρηματολογήσουν στη συνέχεια για την «πολιτιστική καθυστέρησή» τους, τον «ολοκληρωτισμό» τους και ό,τι άλλο τους προσάπτουν. Για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για τον υποκριτικό χαρακτήρα που έχουν οι δηλώσεις πίστης των παραπάνω μέσων στην ελευθεροτυπία, να αναφέρουμε ότι ακριβώς αυτές οι εφημερίδες πρωτοστάτησαν τα προηγούμενα χρόνια στη δίωξη όσων φωνών επέκριναν τον Σιωνισμό, χαρακτηρίζοντάς τους αντισημίτες. Η δανέζικη δε εφημερίδα, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, μόλις τον Δεκέμβριο είχε αρνηθεί να δημοσιεύσει σκίτσο που έδειχνε τον «χασάπη της Βηρυτού» Αριέλ Σαρόν να πνίγει ένα μωρό, λέγοντας ότι είναι αντισημιτικό!
Σημαντική συμβολή σε αυτό το εκρηκτικό μείγμα που διαμορφώθηκε στη συνέχεια είχαν και αντιαμερικανικά καθεστώτα, όπως της Συρίας και του Ιράν, και οργανώσεις όπως η Χεζμπολάχ, που άδραξαν την ευκαιρία για να εμβαθύνουν την έχθρα των πολιτών τους προς τη Δύση. Αν η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία θέλησαν να εκφυλίσουν τα αντιαμερικανικά και αντικατοχικά αισθήματα των Αράβων σε θρησκευτικά, ώστε να γίνουν πιο ανώδυνα, η Συρία και το Ιράν θέλησαν να επιτείνουν τα αντιαμερικανικά αισθήματα συνδυάζοντάς τα και με τα θρησκευτικά.
Ο μεγάλος κερδισμένος των δραματικών αυτών εξελίξεων δεν υπάρχει αμφιβολία ότι είναι οι Αμερικανοί και οι πιο αντιδραστικές και φιλοπόλεμες δυνάμεις που έχει η Ευρώπη. Η οργή των Αράβων κατά της Ευρώπης είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την όποια αίγλη διατηρούσε στα μάτια τους, στον βαθμό που η γηραιά ήπειρος είχε αντιταχθεί στην επέμβαση στο Ιράκ και πολλές φορές πρόβαλλε ως αντίπαλο δέος και εναλλακτική δυνατότητα απέναντι στην αμερικανική βαρβαρότητα. Τώρα όμως η Ευρώπη ταυτίστηκε με την πιο μεγάλη προσβολή που έχει δεχτεί η θρησκεία των Μουσουλμάνων εδώ και αιώνες. Την ίδια δε ώρα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τρίβοντας τα χέρια του για αυτήν την εναλλαγή ρόλων, καλούσε τις ευρωπαϊκές εφημερίδες να δείξουν σεβασμό στο διαφορετικό… Ταυτόχρονα έκανε και επίδειξη δύναμης, δηλώνοντας ότι μπορούσε να εγγυηθεί τη στρατιωτική ασφάλεια των ευρωπαϊκών πρεσβειών, αν φυσικά το ζητούσαν οι Ευρωπαίοι, αναγνωρίζοντας την αμερικανική υπεροχή.
Αρνητικές συνέπειες θα επέλθουν και στη συνείδηση των Ευρωπαίων. Η οργή που βγήκε στους δρόμους του μουσουλμανικού κόσμου ήταν τυφλή. Στρεφόταν κατά κάθε Δανού, κάθε Νορβηγού, κάθε Γάλλου, κάθε Ευρωπαίου. Αβίαστα θα αναρωτηθούν πολλοί κατά πόσο αξίζει η αλληλεγγύη προς τους Άραβες, θέτοντας υπό αναθεώρηση τις λίγο πολύ παγιωμένες μέχρι σήμερα αντιπολεμικές διαθέσεις…