Επικαιρότητα

1 Μια οικονομική και μόνο προσέγγιση πραγματοποιεί αυτήν την περίοδο η κυβέρνηση με την Κίνα. Και το ταξίδι του πρωθυπουργού στο Πεκίνο αυτήν την έννοια έχει. Φιλία και προσέγγιση για την εξυπηρέτηση οικονομικών συμφερόντων αμοιβαίως. Βέβαια το 66% των Ελλήνων συμπαθεί αρκετά την Κίνα (και τους Κινέζους), όπως έδειξε πρόσφατη δημοσκόπηση της V-PRC για λογαριασμό της «Καθημερινής». Όμως στην κυβέρνηση η συμπάθεια ενδεχομένως να είναι μειωμένη, αφού «ανήκομεν εις την Δύσιν». Όμως το ταξίδι του πρωθυπουργού έπρεπε να γίνει. Η Ελλάδα, μία μικρή χώρα, δεν πρέπει να κλείνει την πόρτα σε καμιά από τις μεγάλες δυνάμεις. Ούτε να δείχνει υποταγή και τυφλή αφοσίωση σε κανέναν από τους σημερινούς ηγέτες των ισχυρών χωρών. Πρέπει να διατηρεί την εθνική της υπερηφάνεια. Και αυτό είναι καθήκον τής εκάστοτε κυβέρνησης. Από την άποψη αυτή η επιχειρούμενη προσέγγιση Κίνας – Ελλάδας πρέπει να χαιρετιστεί με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Σήμερα η Κίνα θεωρείται οικονομική υπερδύναμη και προσπαθεί να διευρύνει τη φιλία με τις άλλες χώρες, γιατί φιλοδοξεί να αποκτήσει διεθνές κύρος και πολιτική επιρροή. Με βάση την ισχυρή οικονομία της, ενδεχομένως στο άμεσο μέλλον η Κίνα να καταστεί η δεύτερη, μετά τις ΗΠΑ, πολιτική-οικονομική-στρατιωτική υπερδύναμη. Και να συγκεντρώσει γύρω της ικανό αριθμό χωρών που δεν ανέχονται την τωρινή αλαζονική συμπεριφορά της μοναδικής υπερδύναμης. Το αντίπαλον δέος ίσως γεννηθεί εκεί, στην «καρδιά» της πολυάνθρωπης Ασίας. Με την προοπτική αυτή, η προσέγγιση με την Κίνα είναι μια πράξη που δείχνει διορατικότητα. Και θα είναι η πρώτη φορά όπου η ελληνική διπλωματία δείχνει πως είναι σε θέση να οσφραίνεται τις μελλοντικές εξελίξεις σε διεθνές επίπεδο. Γιατί μέχρι τώρα η στάση της Ελλάδας ήταν πάντα δεδομένη και πάντα προσδεδεμένη με τις «φιλικές» μας δυνάμεις της (άγριας) Δύσης. Ανεξάρτητα από την αφοσίωση του πρωθυπουργού προς τις ΗΠΑ, πρέπει να ομολογήσουμε ότι στην περίπου διετία της πρωθυπουργίας του έκανε ορισμένα «ανοίγματα» επωφελή από πολιτική και οικονομική άποψη, όπως για παράδειγμα η επίσημη επίσκεψή του στη Ρωσία που απέδωσε αρκετά οφέλη. Και ενίσχυσε και το κύρος της χώρας μας. Οι καιροί είναι πονηροί και στις εξωτερικές μας σχέσεις επιβάλλεται να έχουμε ανοιχτή πολιτική, καθαρή προς όλες τις κατευθύνσεις.

2 Στην Ασία δεν είναι μόνο η Κίνα που τρέφει φιλοδοξίες υπερδύναμης. Είναι και το Ιράν που δημιουργεί «πονοκέφαλο» στις ΗΠΑ με την επιθυμία του να καταστεί πυρηνική δύναμη και να παίξει ρόλο «περιφερειάρχη». Και διαθέτει τα προσόντα. Έχει αρκετό πλούτο από το πετρέλαιο και φαίνεται πως διαθέτει και την απαραίτητη τεχνογνωσία για να προχωρήσει το πυρηνικό του πρόγραμμα που δεν αποκλείεται να περιλαμβάνει και την κατασκευή πυρηνικού οπλοστασίου. Η πρόοδος του Ιράν στον πυρηνικό τομέα επόμενο ήταν να προκαλέσει ανησυχία σε αυτούς που θέλουν να διατηρούν το μονοπώλιο στους πυρηνικούς εξοπλισμούς. Έτσι οι τρεις «μεγάλες δυνάμεις» της ΕΕ (Βρετανία – Γαλλία – Γερμανία) πήραν την πρωτοβουλία (ή κάποιοι τους την έδωσαν) να συζητήσουν με την κυβέρνηση του Ιράν και να την πείσουν να σταματήσει το πυρηνικό της πρόγραμμα. Αυτή η διπλωματική προσπάθεια απέτυχε. Το Ιράν δεν επηρεάστηκε από την επιχειρηματολογία του… Σολάνα και των άλλων διπλωματών της Ευρώπης. Όπως και δεν υπέκυψε στις πιέσεις της Ρωσίας και της Κίνας. Και συνεχίζει χωρίς ταλαντεύσεις το πρόγραμμα παραγωγής εμπλουτισμένου ουρανίου. Τώρα οι ΗΠΑ προσανατολίζονται να φέρουν το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας, με την ελπίδα ότι εκεί θα μπορέσουν να πετύχουν την καταδίκη του Ιράν και να επιβάλουν εις βάρος του πολιτικές και οικονομικές κυρώσεις. Το κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων αξιώνει το μονοπώλιο των πυρηνικών εξοπλισμών και θέλει να θεωρείται θεματοφύλακας της παγκόσμιας ειρήνης. Και η δική μας απορία είναι η εξής: Γιατί ο Μπους ή ο Μπλερ ή ο Πούτιν ή και ο Σαρόν ακόμη (το Ισραήλ, όπως είναι γνωστό, διαθέτει πυρηνικό εξοπλισμό δοσμένο από τις ΗΠΑ) να θεωρούνται «λογικοί και αξιόπιστοι» διαχειριστές των πυρηνικών όπλων, ενώ οι άλλοι ηγέτες να θεωρούνται απειλή για την παγκόσμια ειρήνη; Οι ΗΠΑ έκαναν χρήση βομβών εμπλουτισμένου ουρανίου στους βομβαρδισμούς εναντίον της τέως Γιουγκοσλαβίας. Ας ξεχάσουμε τη χρήση ατομικών βομβών εναντίον της Ιαπωνίας στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και μάλιστα τη στιγμή που οι Ιάπωνες ήταν έτοιμοι να συνθηκολογήσουν. Δεν είναι λοιπόν η αφοσίωση των ηγετών των μεγάλων δυνάμεων στην προάσπιση της παγκόσμιας ειρήνης. Απλώς θέλουν το μονοπώλιο των πυρηνικών εξοπλισμών για να υποδουλώνουν τα μικρά κράτη, όταν δεν υποκύπτουν στις θελήσεις τους. Και το Ιράν αυτό το μονοπώλιο θέλει να σπάσει. Να δούμε μέχρι πού θα φτάσει η αντιδικία του Ιράν με το μπλοκ των πυρηνικών δυνάμεων. Έτσι και οι κερδοσκόποι βρίσκουν αφορμή να χτυπήσουν τις τιμές του πετρελαίου.


Σχολιάστε εδώ