ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ
Με δύο βόμβες κατεστράφησαν σχεδόν ολοσχερώς δύο μεγάλες πόλεις της Ιαπωνίας, η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Η Ιαπωνία κατέρρευσε και συνθηκολόγησε αμέσως. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε με τη συντριβή και των τριών συμμάχων, της Ιταλίας, της Γερμανίας και της Ιαπωνίας. Η Ιαπωνία ήταν η τελευταία εστία αντίστασης τον Αύγουστο του 1945. Οι άλλες δύο δυνάμεις είχαν ήδη συντριβεί. Στον πρόεδρο Τρούμαν η χρησιμοποίηση της ατομικής βόμβας προκάλεσε ενθουσιασμό, καθώς δήλωσε με υπερηφάνεια ότι «η χρήση της ατομικής βόμβας ήταν το σπουδαιότερο πράγμα στην παγκόσμια ιστορία». Στους λαούς όμως προκάλεσε φρίκη, ώστε σήμερα να θεωρείται η πιο βάρβαρη πράξη στην ιστορία. Γιατί όμως ο Τρούμαν πανηγύρισε τόσο πολύ για τη ρίψη της βόμβας; Καθαρά πολιτικοί λόγοι και όχι στρατιωτική αναγκαιότητα προκάλεσαν την απόφαση του αμερικανού προέδρου. Η Ιαπωνία, μετά την ολοσχερή κατάρρευση της Γερμανίας, ήταν έτοιμη να καταρρεύσει, καθώς έβλεπε το μάταιο του αγώνα. Και δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο την πολεμική μηχανή των ΗΠΑ, αλλά και τη Ρωσία που είχε κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της. Χωρίς κανέναν σύμμαχο δεν μπορούσε να συνεχίσει να πολεμάει ούτε μπορούσε να προστατεύσει την εκτεταμένη νησιωτική περιοχή της. Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ στη διάσκεψη της Γιάλτας είχε φορτικά πιέσει τον Στάλιν να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας με ισχυρά ανταλλάγματα. Και το ισχυρότερο απ’ όλα ήταν ότι η ζώνη επιρροής της ΕΣΣΔ θα επεκτεινόταν εφ’ όλης της ηπειρωτικής Ανατολικής Ασίας και μόνο η Ιαπωνία θα παρέμενε στη σφαίρα επιρροής των ΗΠΑ, για λόγους γοήτρου και κυρίως για ικανοποίηση του αμερικανικού λαού, του οποίου η εθνική υπερηφάνεια είχε βαθύτατα τραυματιστεί από την επιτυχία της ιαπωνικής επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ. Τον Αύγουστο του 1945, με τις συνδυασμένες στρατιωτικές ενέργειες ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, η κατάρρευση της Ιαπωνίας ήταν ζήτημα ελάχιστου χρόνου. Και ο Τρούμαν ήθελε να προλάβει την κατάρρευση. Ήθελε άνευ όρων συνθηκολόγηση, ύστερα από συντριπτικά χτυπήματα μόνον από τις ΗΠΑ και χωρίς τη βοήθεια του Στάλιν.
Ο Χάρι Τρούμαν ήταν υπερσυντηρητικός και σφόδρα αντικομουνιστής. Και για τον λόγο αυτόν το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο των ΗΠΑ πίεσε αφόρητα τον πρόεδρο Ρούσβελτ να χρίσει στις προεδρικές εκλογές του 1944 ως υποψήφιο αντιπρόεδρό του τον Τρούμαν. Ο μέχρι τότε αντιπρόεδρος Χένρι Ουάλας δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη, καθώς εμφανιζόταν φιλικά διακείμενος στην ΕΣΣΔ, την οποία θεωρούσε ειλικρινή σύμμαχο, με τεράστια συμβολή στη συντριβή του άξονα Βερολίνου – Ρώμης – Τόκιο. Και όλοι γνώριζαν ότι η παραμονή του Ρούσβελτ στην προεδρία ήταν θέμα λίγων μηνών. Η κλονισμένη υγεία του θα τον ανάγκαζε σε παραίτηση ή θα τον οδηγούσε στον θάνατο. Ο όποιος αντιπρόεδρος γρήγορα θα ανελάμβανε τα προεδρικά καθήκοντα. Και το κατεστημένο των ΗΠΑ ήθελε για διάδοχο του Ρούσβελτ έναν δικό του άνθρωπο, υπερσυντηρητικό και υπάκουο. Το μοιραίο για τον πρόεδρο Ρούσβελτ επήλθε τον Απρίλιο του 1945, οπότε ανέλαβε τα καθήκοντα του προέδρου ο αντιπρόεδρος Χάρι Τρούμαν, με βασική επιδίωξη να περιοριστεί όσο είναι δυνατόν η επέκταση της ΕΣΣΔ στην Ανατολική Ασία. Ο ίδιος ο πρόεδρος Τρούμαν δεν γνώριζε πολλά πράγματα από εξωτερική πολιτική. Έτσι οι σύμβουλοί του εισηγήθηκαν την άμεση συντριβή της Ιαπωνίας και την άνευ όρων παράδοσή της στις ΗΠΑ, πριν προλάβει να εισβάλει η ΕΣΣΔ, και την ενίσχυση (οικονομική και στρατιωτική) του κινέζου αντικομουνιστή ηγέτη Τσαγκ Κάι Σεκ για να εξέλθει νικητής στον αγώνα του εναντίον του κομουνιστή ηγέτη Μάο Τσε Τουνγκ και να ματαιωθεί έτσι η κομουνιστικοποίηση της Κίνας. Κάτι βέβαια που δεν πέτυχε. Με την ίδια επιδίωξη παρέσυραν αργότερα τον Χάρι Τρούμαν στον πόλεμο της Κορέας, αλλά και γενικότερα στον «ψυχρό πόλεμο» ενάντια στην ΕΣΣΔ. Η ρίψη των ατομικών βομβών εναντίον της Ιαπωνίας, η στρατιωτική και οικονομική υποστήριξη της εθνικιστικής Κίνας, ο πόλεμος της Κορέας, πολύ αργότερα ο πόλεμος στο Βιετνάμ και τέλος ο «ψυχρός πόλεμος» πρέπει να ενταχθούν στην ίδια επιδίωξη της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Να περιορίσουν την επιρροή της ΕΣΣΔ. Αυτή ήταν η επιδίωξη των ΗΠΑ και τα «ιδανικά» της Δύσης, που προκάλεσαν τόσες εκατοντάδες χιλιάδες θύματα από το 1945 και μετά. Ενώ μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και μέχρι σήμερα επί 60 χρόνια οι ΗΠΑ δεν έπαψαν να πολεμούν (πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, ανάλογα με την περίπτωση) για την επιβολή της pax americana.