Ο θεωρητικός του «ωραρίου των περιπτέρων»

Ο «δημοκρατικός αυταρχισμός», μοντέλο ενάσκησης εξουσίας, στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, διερχόμενος μέσω των αλληλοσυγκρουόμενων φιλοδοξιών προσώπων, πολιτικών και «ταξικών» ηγεσιών, φροντίζει να οδηγεί προς οδούς εκφυλισμού τις κοινωνικές αντιδράσεις και επικράτηση των επίδοξων «προστατών» των λαϊκών μαζών!

Η σύγκρουση σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει ευκρινώς αντιτιθέμενες ιδεολογίες, αρχές ή προγράμματα, αλλά εντελώς ευτελή συμφέροντα των «ολίγων».

Οι πολιτικές μάχες δεν έχουν, πλέον, ουσιαστικό περιεχόμενο. Δίδονται με σημαία διάφορα «σύμβολα», που ακόμη και οι υποστηρικτές τους αγνοούν τι συμβολίζουν!

Δεν ξενίζει βεβαίως αυτή η «πολιτική θέση» του κ. Μάνου. Ήδη εδώ και 150 χρόνια ο «χαρτοπόντικας» της Εθνικής Βιβλιοθήκης τού Λονδίνου, ο αποσυνάγωγος της Ευρώπης των αυταρχικών καθεστώτων, Κάρολος Μαρξ, είχε προσδιορίσει: «Η θέση του ατόμου στην παραγωγή προσδιορίζει και τη θέση του στην τάξη…».

Βεβαίως, ξενίζει η παρουσία του Στέφανου Μάνου στο σοσιαλδημοκρατικό στρατόπεδο, εκτός και εάν, «ευχάριστος και εξυπηρετικός», θέτει τις «ταξικές αντιλήψεις» του στην υπηρεσία της νυν ηγεσίας των σοσιαλδημοκρατικών προς ανώδυνη μετάπλαση της φυσιογνωμίας του λαϊκού αυτού κινήματος σε «δεύτερο πυλώνα» στήριξης της «καθεστηκυίας τάξης» των «εχόντων και κατεχόντων»!

Ο θεωρητικός του «ωραρίου των περιπτέρων» οραματίζεται την επανάκαμψη στο καθεστώς της βαρβαρότητας τού προ του 1896 κόσμου, όταν οι εργαζόμενοι απαιτούσαν και κατέκτησαν «οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες μόρφωση και ψυχαγωγία και οκτώ ώρες ύπνο», στην αιματοβαμμένη Κυριακή του Σικάγου.

Μέλος ο κ. Στ. Μάνος της «εγχωρίου αριστοκρατίας», που επιδίωξε να εμφυτεύσει στον ελευθερόφρονα ελληνικό χώρο η μακαρία τη λήξει οικογένεια των Γλύξμπουργκ -ο πατέρας του, Αλέξανδρος Μάνος, διετέλεσε επί μακρόν οικογενειακός ιατρός του τέως- καθώς και του «κλαμπ των 343» οικογενειών που νέμονται την εξουσία από της συστάσεως μέχρι σήμερα του νεοελληνικού κράτους, είναι «διακτινωμένος με όλους τους ιστούς της εξουσίας -μηδέ της σοσιαλδημοκρατικής εξαιρουμένης- ως οργανικό της εξάρτημα».

Η «αριστοκρατική αντίληψη», που τον διακρίνει, τον οδηγεί σε… αδυναμία να κατανοήσει ότι ο πολίτης έχει τη δική του γνώμη για όλα. Βεβαίως, είναι δυνατόν να τη σχηματίζει κάτω από την επίδραση μιας ιδεολογίας και ενός ηγέτη, καλού ή κακού δημαγωγού, αλλά τη θεωρεί δική του, διεκδικεί μάλιστα το προνόμιο να την αλλάζει όποτε το επιθυμήσει. Η πολιτική πρακτική του Στ. Μάνου, άλλοτε μεν ως υπουργού της συντηρητικής παράταξης, άλλοτε ως «πολιτικού αρχηγού», και τέλος ως «αριστοκρατικού σοσιαλιστή», διακινείται μακράν των αρχών του κοινωνικού κράτους. Της απελευθέρωσης του ανθρώπου από την ανάγκη και την αβεβαιότητα. Σηματοδότησε «νυν υπέρ πάντων» την εναγώνια προσπάθεια πλουτισμού και ευδαιμονισμού, που συνιστά, κατ’ αυτόν, «υπέρτατη αρχή και αυτοσκοπό»!

Ο Στ. Μάνος αρέσκεται να αποκαλείται ο «Έλληνας Τόρι». Δηλαδή ο πολιτικός που υπεραμύνεται των παραδοσιακών αξιών, αλλά μετέρχεται τις ριζοσπαστικότερες μεθόδους του πολιτικού μάρκετινγκ, προκειμένου να προωθήσει στην κοινή γνώμη τους πολιτικούς στόχους του.

Στο πλαίσιο αυτό στην έννοια «αξία» δίδει το πιο αποκρουστικό περιεχόμενο, το υλικό και όχι ότι, έστω μέσω αυτού και δι’ αυτού, το άτομο, ο πολίτης, επιτυγχάνει την ολοκλήρωση της προσωπικότητάς του.

Ο Στ. Μάνος, κατ’ ακολουθίαν, ηθελημένα ή όχι, αδυνατεί να αντιληφθεί το ουσιαστικό για τον άνθρωπο περιεχόμενο της έννοιας «αξία», ως «αξία του αληθινού», «αξία του ηθικού», «αξία του ωραίου»!

Στο θέμα των «αξιών» ο κ. Μάνος περιπλέκεται ίσως στη γλωσσική διατύπωση, κατά την οποία από την πρόταση «κάτι έχει αξία» (φυσικά για τον άνθρωπο) μεταπίπτει στην πρόταση «αυτό είναι αξία». Βεβαίως με τον τρόπο αυτόν απομακρύνει την αξία από τον άνθρωπο και της δίδει αυτοτελή υπόσταση, την αντικειμενικοποιεί…

Είναι εύλογο η συγκεκριμένη διαδικασία της σκέψης του να τον ωθεί στη διατύπωση της «θεωρίας»: Εργαζόμενοι και ωράριο περιπτέρου είναι καταστάσεις αλληλένδετες και κατόπιν τούτου «το μοιραίον φυγείν αδύνατον»!

Ένα γενναίο πνεύμα της εποχής, ο Αλμπέρ Καμί, υποστήριξε ότι «ο καιρός των ανεύθυνων καλλιτεχνών (πολιτικών) παρήλθε». Αντιθέτως οι καιροί απαιτούν «υπευθυνότητα».

«Η αληθινή γενναιοφροσύνη, κατά τον γάλλο φιλόσοφο, έναντι του μέλλοντος έγκειται στο να δίνουμε τα πάντα στο παρόν». Και το «παρόν» φυλακίζεται στο ωράριο περιπτέρου…


Σχολιάστε εδώ