Στίγμα

Σε βαρύ πένθος περιέπεσε, μετά το γαλλικό και το ολλανδικό «όχι», το πολιτικό, οικονομικό και δημοσιογραφικό κατεστημένο, που έχει συνδέσει την προοπτική και τα οφέλη του με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Εκτός όμως από αυτούς τους κατ’ επάγγελμα «ευρωλάγνους», υπάρχει και η ειδική κατηγορία των «τουρκολάγνων» που θρηνεί…
Είναι οι γνωστοί κήρυκες της «βήμα προς βήμα» προσέγγισης, οι εκπρόσωποι του Ανανισμού και της υποτέλειας, οι «χορευτές του ζεϊμπέκικου» και οι «κουμπάροι», που έχουν κάνει την υπόθεση της «εισόδου» της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δική τους υπόθεση, υπόθεση της Ελλάδας…
Έφθασε, μάλιστα, η κ. Διαμαντοπούλου να μας πει ότι «ο μόνος τρόπος να μη φάει η Τουρκία κανένα νησί είναι να μπει στο ευρωπαϊκό πλαίσιο»… Θαυμάστε τον σπάνιο συνδυασμό κυνισμού, εθελοδουλείας και πολιτικής βλακείας…
Αλήθεια, κυρία μου, τόσα χρόνια ως Επίτροπος στην ΕΕ και ως ανώτατο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ έτσι «χτίσατε» την ισχυρή Ελλάδα; Βεβαίως, καμία καταστροφή δεν συνέβη. Τόσα χρόνια μάς έλεγαν να μην κάνουμε εμείς τους «κακούς» προς την Τουρκία και καταλήξαμε σε τεμενάδες… Τώρα που οι ίδιοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, οι πολίτες της Ευρώπης, αρνούνται με την ψήφο τους την είσοδο της Τουρκίας, εμείς τι πρέπει να πράξουμε; Να συνεχίσουμε τα ίδια;
Όχι βέβαια. Γιατί πριν απ’ όλα θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τη στάση των ευρωπαϊκών λαών. Και μέσα από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τις διαδικασίες των διαπραγματεύσεων να θέσουμε, ως Ευρωπαίοι, την απαίτηση για την αναγνώριση των διεθνών συνθηκών και των δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο από την Τουρκία. Και σίγουρα να απαιτήσουμε την προώθηση μιας δίκαιης λύσης του Κυπριακού. Γιατί αυτοί πρέπει να είναι οι όροι που προϋποτίθενται για την Τουρκία αν θέλει να «εισέλθει» στην Ευρώπη.
Οι συσχετισμοί αλλάζουν προς όφελός μας. Ας το καταλάβουμε εγκαίρως, πριν χαθεί άλλη μια ιστορική ευκαιρία.
ΟΦΙΣ

ΟΦΙΣ