Διδάγματα από την κουρδική κρίση
Άραγε τι σπουδαίο μεσολάβησε; Η απάντηση, μάλλον, δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Απλώς, ο κ. Ερντογάν και οι στρατιωτικοί που, όχι τυχαία, τον συνόδευαν, ατύχησαν στην πρόσφατη επίσκεψή τους στην Ουάσινγκτον και στη συνάντησή τους με τον Πρόεδρο Μπους. Οι ΗΠΑ όχι μόνο δεν έδωσαν την άδεια για μια γενικευμένη τουρκική επιχείρηση στο βόρειο Ιράκ, αλλά και έστησαν ένα τείχος απέναντι στις τουρκικές επιδιώξεις, προσφέροντας ως διάτρητο άλλοθι την παροχή πληροφοριών για βάσεις και κινήσεις των κούρδων ανταρτών.
Η Τουρκία γύρευε να βάλει στρατιωτικά πόδι στο βόρειο Ιράκ όχι μόνο για να «ξεριζώσει» (πράγμα άλλωστε αδύνατο!) το ΡΚΚ, αλλά κυρίως για έναν πρόσθετο ανομολόγητο λόγο. Για να δημιουργήσει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στην περιοχή, με επιδίωξη να θέσει, αν ήταν δυνατόν, υπό κηδεμονία το ιρακινό Κουρδιστάν και να ματαιώσει πρώτα απ’ όλα την ένταξη σε αυτό του πετρελαιοφόρου Κιρκούκ. Συνάντησε, όμως, τη σφοδρή αντίθεση των ΗΠΑ, η οποία δεν άφηνε καμία αυταπάτη για τις αντιδράσεις τους.
Αντίθετα, η Ουάσινγκτον, παρά το μίσος της απέναντι στο ΡΚΚ, το οποίο διατηρεί κάποιον ριζοσπαστισμό έναντι των πειθήνιων «φεουδαρχών» Μπαρζανί και Ταλαμπανί, γυρεύουν να εγκαθιδρύσουν για ευνόητους λόγους ένα αυτόνομο και πετρελαιοφόρο ιρακινό Κουρδιστάν, ως προτεκτοράτο δικό τους και πιστό σύμμαχο του Ισραήλ, στην ταραγμένη αυτή περιοχή. Η Άγκυρα, παρότι από αυτήν την εξέλιξη απειλούνται μείζονα συμφέροντά της, αναδιπλώθηκε κι ας «ουρλιάζουν» στο εσωτερικό της οι πιο ακραίοι εθνικιστές και τμήμα του ήδη διασπασμένου στρατιωτικού κατεστημένου!
Επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά κάτι που και σε προηγούμενο σημείωμά μου είχα τονίσει. Ότι η Τουρκία, παρά την ευελιξία της στην εξωτερική πολιτική, δεν επιχειρεί στρατιωτικές περιπέτειες χωρίς να έχει πρώτα εξασφαλίσει ισχυρές διεθνείς πλάτες, αλλά και ότι δεν θα βρει αντιπάλους αποφασισμένους να αντισταθούν. Επιδιώκει τη σιγουριά! Η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, παρά τις πάμπολλες απειλές, τότε και μόνο τότε, όταν πήρε το «πράσινο φως» από τον Κίσιγκερ κι ενώ ήταν πλήρως αποδιοργανωμένες η Κύπρος και η Ελλάδα. Η Άγκυρα, επίσης, απειλεί και διεκδικεί στο Αιγαίο, διότι επίσης, έχει την ανοχή, τουλάχιστον, των ΗΠΑ και την ευμενή αδιαφορία της ΕΕ. Μπόρεσε να εκβιάσει επιτυχώς τη Συρία, διότι ήταν το «μαύρο» απομονωμένο «πρόβατο» της Δύσης. Ταπείνωσε την Ελλάδα, η οποία της παρέδωσε τον Οτσαλάν, γιατί η κυρίαρχη πολιτική τάξη τρόμαξε και οι Αμερικάνοι έκαναν καθετί για να της τον προσφέρουν στο «πιάτο»!
Αν πρέπει, λοιπόν, να αντληθεί ένα δίδαγμα, ανάμεσα στα πολλά, από την πρόσφατη κουρδική κρίση, είναι ότι ο πραγματικός αντίπαλος για να υπάρξουν θετικές εξελίξεις στο Κυπριακό και το Αιγαίο δεν είναι τόσο το τουρκικό κατεστημένο, αλλά ο αμερικανοβρετανικός παράγοντας (και η δική μας διπλωματία), στον οποίο η ελληνική κυρίαρχη πολιτική τάξη προσφέρει «γη και ύδωρ». Άλλωστε, για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, αξιωματούχοι της FYROM δεν θα παρευρίσκονταν προκλητικά στους εορτασμούς για την 24η επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους των κατεχομένων, αν δεν είχαν την αμέριστη στήριξη των ΗΠΑ, οι οποίες, μαζί με τη Βρετανία, είδαν με πλήρη ικανοποίηση αυτήν την κίνηση! Ο κ. Μπερνς με τις δηλώσεις του απλώς ακολούθησε για να επιβεβαιώσει αυτά που όλοι ξέρουμε. Όσο πιο ασταθή και πιο μικρά «προτεκτοράτα» στις υπό έλεγχο ζώνες, όσο πιο έντονες και σκληρές οι αντιπαραθέσεις σε αυτές τις περιοχές, τόσο το καλύτερο για την αμερικάνικη επικυριαρχία! Μόνο που η τελευταία κλονίζεται συθέμελα τον τελευταίο καιρό, τόσο από τις στρατιωτικές περιπέτειες σε Ιράκ και Αφγανιστάν όσο και κυρίως από την καλπάζουσα χρηματοπιστωτική κρίση, με επίκεντρο τις αμερικάνικες τράπεζες και την «τρελή» υποτίμηση του δολαρίου, που κλονίζει τη θέση του ως κυρίαρχου παγκόσμιου νομίσματος. Φαίνεται, όμως, ότι η Ελλάδα είναι από εκείνες τις χώρες στις οποίες οι αυταπάτες, για γνωστούς λόγους, διαλύονται τελευταία.