Σταμάτης Κόκοτας: Μια κιθάρα που μου χάρισε η μάνα μου με ξεμυάλισε

«Σαν Σταμάτης είμαι ευχαριστημένος. Ό,τι περίμενα από τον κόσμο μού το έδωσε κι εγώ του έδωσα ό,τι δεν περίμενε… Ό,τι τραγούδησα έγινε σουξέ».

«Ο πατέρας ήταν γιατρός και η μητέρα τραπεζικός. Εμένα με κέρδισε το τραγούδι. Μια κιθάρα που μου χάρισε η μητέρα μου στα 14 με ξεμυάλισε, μετά πήρα μέρος στο Τρίο Μπραζίλ. Πήγα στο Παρίσι να σπουδάσω ιατρική, όπως ήθελε η οικογένεια, όμως εκεί άρχισα το τραγούδι σε καμπαρέ».

«Έκανα και πολλή τηλεόραση. Δίπλα σε μεγάλους σαν τον Αζναβούρ, τον Ζιλμπέρ Μπεκό κ.ά. Αλλά και στην Ιταλία με τον Τζιάνι Μοράντι. Έλειψα οκτώ χρόνια. Η δουλειά πήγαινε πολύ καλά, ήμουν πανευτυχής, ήθελα να μείνω. Αλλά ο Σταύρος Ξαρχάκος, στον οποίο οφείλω πολλά, με είδε εκεί και μου πρότεινε να γυρίσω στην Ελλάδα. Στη Γαλλία βρήκα και τον Μίκη. Έπειτα στην Ελλάδα ήταν να τραγουδήσω ένα έργο του, τελικά το είπε μια άλλη κυρία. Το μπαμ έγινε πράγματι το 1966 με τον Σταύρο και το ‘‘Ένα μεσημέρι’’. Έπειτα το ‘‘Όνειρο απατηλό’’ του Καλδάρα και πόσα ακόμη.

Με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση δουλεύαμε 17 χρόνια μαζί και ποτέ δεν είπαμε ο ένας στον άλλον κάτι πιο πέρα. Από τις 9 το βράδυ μέχρι το ξημέρωμα. Εγώ δούλευα και παραπάνω γιατί ο Ωνάσης μου ζητούσε να τραγουδάω για τους διάσημους καλεσμένους του».

«Στα 82 μου δεν βγαίνω πολύ. Σπίτι κάτι θα βρω να κάνω, γράφω στίχους, το μικρόβιο υπάρχει. Δεν φοβάμαι τίποτα. Τη ζωή πρέπει να την παίρνεις όπως έρχεται».

«Εγώ ‘‘μιλούσα’’ στην ψυχή των γυναικών. Αλλά ήμουν και ωραίο παιδί, δεν ήμουν του πεταματού. Τι να σας πω: ήμουν περαστικός από τη ζωή όλων των γυναικών. Και με κάθε τραγούδι που γινόταν πάντα νέο σουξέ, οι αγάπες πολλαπλασιαζόντουσαν».

Υπογραφή: Σταμάτης Κόκοτας, τραγουδιστής

Φωτό: thetoc.gr