Για να ξανακερδίσουμε τη χαμένη μας αξιοπρέπεια, για να ξανανθίσει το χαμόγελο στα χείλη μας!

Του
ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ*
Υποψήφιου Ευρωβουλευτή της ΛΑΕ – Μετώπου Ανατροπής
www. konstantakopoulos.gr

Αποδέχθηκα την πρόταση της ΛΑΕ να συμμετάσχω στο ευρωψηφοδέλτιό της για πολύ συγκεκριμένους λόγους.

Οι ευρωεκλογές είναι πολύ σημαντικότερες από όσο θέλουν να πιστεύουμε. Δεν θα ’ταν καθόλου αξιοπρεπές να στείλουμε εκπροσώπους στο Ευρωκοινοβούλιο ανθρώπους – κόμματα που στηρίζουν και εφαρμόζουν τις εγκληματικές πολιτικές Μέρκελ – Σόιμπλε κατά της Ελλάδας, «νεομνημονιακούς» ή «παλαιομνημονιακούς». Είτε άμεσα, ψηφίζοντας ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ, είτε έμμεσα, απέχοντας.

Αν στείλουμε μόνο τέτοιους στην Ευρωβουλή, οι πιστωτές θα εισπράξουν τον θρίαμβο που θα τους προσφέρουμε στο πιάτο, για να στραγγαλίσουν ακόμα πιο άνετα αύριο την όποια ελληνική κυβέρνηση.
Χρειαζόμαστε πατριώτες, όχι μνημονιακούς ευρωβουλευτές. Χρειαζόμαστε εκπροσώπους που να μην αφήνουν ούτε μέρα σε χλωρό κλαρί τους πιστωτές, να καταγγέλλουν και να εμποδίζουν, όσο και όπως μπορούν, ένα Μνημόνιο από το οποίο ποτέ δεν φύγαμε. Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ έφυγαν από την αλήθεια και την αξιοπρέπεια.

Το Μνημόνιο οργανώνει το «νέο παιδομάζωμα» και οδηγεί σε μια Ελλάδα χωρίς Έλληνες.
Χρειαζόμαστε ευρωβουλευτές που να μην είναι όργανα της τραπεζοκρατίας, που να μπορούν να σφυρηλατήσουν και στην Ευρωβουλή το πλατύ μέτωπο που μας είναι εντελώς απαραίτητο για μια δημοκρατική, κοινωνική, οικολογική, ανεξάρτητη Ευρώπη, μια Ευρώπη που χρειαζόμαστε οι Έλληνες και οι άλλοι λαοί της ηπείρου, όσο και τον αέρα που αναπνέουμε.

Με τη ΛΑΕ αλλού συμφωνούμε, αλλού διαφωνούμε. Συμφωνούμε όμως στο κύριο, αποφασιστικό ζήτημα, σύμφωνα με το οποίο χωρίς αποκατάσταση ενός ελάχιστου εθνικής, λαϊκής, κρατικής κυριαρχίας η Ελλάδα δεν σώζεται. Δεν είναι ικανή αυτή, είναι όμως αναγκαία συνθήκη. Το απέδειξε όλη η ιστορία μας, το απέδειξε κατ’ εξοχήν η μνημονιακή δεκαετία.

Αυτό δεν περιορίζεται στην οικονομία. Όσο καταστροφικό είναι να καθορίζουν την οικονομική πολιτική μας Γερμανία, ΕΕ και ΔΝΤ, το ίδιο και περισσότερο επικίνδυνο είναι να καθορίζουν εξωτερική – αμυντική πολιτική, ελέγχοντας τους πιο κρίσιμους τομείς κυβέρνησης – κράτους ο Πάιατ, η Αμερική και οι σύμμαχοί της.

Γέμισαν την Ελλάδα βάσεις, εκθέτοντάς μας σε μεγάλους κινδύνους, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, έκαναν όργανό τους τις ένοπλες δυνάμεις, κατέστρεψαν τις σχέσεις με τη Ρωσία, θέλουν να το κάνουν και με την Κίνα.

Στο τσακ γλιτώσαμε ένα νέο Σχέδιο Ανάν, όχι όμως τη Συμφωνία των Πρεσπών, που επέβαλαν με το ζόρι στον ελληνικό λαό.

«Αύριο» κινδυνεύουμε να μας μπλέξουν σε πόλεμο με την Τουρκία, τη Ρωσία, το Ιράν, να καταστραφούμε οριστικά και τελικά για τα δικά τους συμφέροντα.

Πώς βέβαια να ξαναμπούμε σε αγώνα για την ανεξαρτησία και κυριαρχία μας μετά το ηθικοψυχολογικό Βατερλό, χωρίς μάχη και χωρίς λόγο, του 2015, μετά τη μεγάλη κοροϊδία και μια διαπραγμάτευση της πυρκαγιάς, που δεν έγινε ποτέ στα σοβαρά, ενός δημοψηφίσματος που μας πήγανε χωρίς σχέδιο, στρατηγική και προετοιμασία, για να το προδώσουν οι ίδιοι που το προκήρυξαν;

Τους πιστέψαμε και μας πρόδωσαν, με τον πιο σκληρό, τον πιο άτιμο τρόπο. Αφήνοντας μια ματωμένη πληγή στη θέση της ψυχής μας.

Γι’ αυτό δεν μιλάμε, δεν κουνιόμαστε. Δεν θέλουμε να θυμόμαστε, ούτε να σκεφτόμαστε. Δεν θέλουμε να ξέρουμε, δεν μας περνάει από το μυαλό πια ότι μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση που ζούμε.

Η δυσκολία είναι τεράστια, αλλά είναι υποκειμενική, όχι αντικειμενική. Η χώρα, ο ελληνικός λαός έχουμε ακόμα τεράστια χαρτιά να παλέψουμε, αν ξαναβρούμε το κουράγιο, την αυτοεκτίμηση, την αυτοπεποίθησή μας.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, παρεκτός να αρχίσουμε, έστω και σχεδόν από το μηδέν, με το κεφάλαιο όμως των μαθημάτων του 2015, να οικοδομούμε το τόσο απαραίτητο μαζικό, δημοκρατικό, σοβαρό, αξιόπιστο μέτωπο εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης και σωτηρίας. Για να παλέψουμε τη μεταμοντέρνα αποικιοκρατία των δανειστών, αλλά και για ένα κράτος σύγχρονο, ισχυρό, δημοκρατικό, πολιτισμένο.

Μπορούμε να το κάνουμε αν πιστέψουμε ότι το μπορούμε. Ήταν πιο εύκολο επί τουρκοκρατίας ή Κατοχής; Οι ευρωεκλογές μπορούν να γίνουν μικρό, πρώτο, αλλά σημαντικό βήμα στον δρόμο της ανόρθωσής μας.
Δεν χάνουμε τίποτε να δοκιμάσουμε. Θα χάσουμε σίγουρα αν δεν το κάνουμε.

————
* Ο Δ. Κωνσταντακόπουλος είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας, συντονιστής της Διεθνούς Πρωτοβουλίας Δελφών για την Υπεράσπιση της Δημοκρατίας (www.defenddemocracy.press). Ως μαθητής συμμετείχε στην αντιδικτατορική πάλη. Σπούδασε Φυσική στην Αθήνα και έκανε μεταπτυχιακά στην Επεξεργασία Πληροφορίας στο Πανεπιστήμιο της Rennes (Γαλλία). Ειδικός Συνεργάτης του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου για θέματα σχέσεων Ανατολής – Δύσης και ελέγχου των εξοπλισμών στη δεκαετία του’80, διηύθυνε το γραφείο του ΑΠΕ στη Μόσχα και εργάστηκε ως ανταποκριτής της Deutsche Welle, των «Νέων», της «Ελευθεροτυπίας», του «Ποντικιού», της ΕΡΑ και άλλων ΜΜΕ την περίοδο της σοβιετικής κατάρρευσης και του Γιέλτσιν. Συνεργάστηκε με τον Μιχάλη Ράπτη (Pablo) στη δημιουργία διεθνούς κινήματος εναντίον των κυρώσεων σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Λιβύη, της νέας παγκόσμιας τάξης και των πολέμων της, και για την έκδοση της διεθνούς επιθεώρησης για την Αυτοδιαχείριση «Utopie Critique». Εκ των κύριων επικριτών του Σχεδίου Ανάν για την Κύπρο και των ελληνικών Μνημονίων – δανειακών συμβάσεων, εργάσθηκε συστηματικά για τη διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος και με την αρθρογραφία του διεθνώς και από τις θέσεις του γραμματέα του Κινήματος Ανεξαρτήτων Πολιτών «Σπίθα» και του μέλους της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο διέκοψε κάθε σχέση το 2015. Είναι ο συντάκτης της «Έκκλησης για τη Σωτηρία του Ελληνικού και των λαών της Ευρώπης», γνωστής και ως «Έκκλησης Μίκη – Γλέζου», που υπεγράφη από μια πλειάδα ευρωπαίων διανοουμένων και πολιτικών. Έχει γράψει τέσσερα βιβλία για το Κυπριακό, την αμερικανική πολιτική στη Μεσόγειο, τις σχέσεις έθνους – Αριστεράς και ΚΚΕ – ΚΚΣΕ. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά.