Η πρώτη φορά που είπα ψέμα στο κόμμα…
«Μια μέρα του 1943, ήμουν τότε 15 ετών, ο πατέρας μου, που πάντα μου μιλούσε για τις δουλειές του σαν να ήμουν μεγάλος, με πήγε στο περίφημο ζαχαροπλαστείο ‘‘Ηνωμένα Βουστάσια’’. Φάγαμε μια πάστα από χαρουπόμελο και μου ανήγγειλε το μεγάλο νέο». [Ένας διάσημος κομμωτής, ο Χαμαράκης, είχε μαζέψει όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής και πρότεινε στον Σπύρο Πατρίκιο να είναι ο επικεφαλής του θιάσου που θα έσπαγε ταμεία – το θέατρο άνθιζε στην Κατοχή.]
«Εγώ ενθουσιάστηκα, πετάχτηκα πάνω, φώναζα μπράβο. Ο πατέρας μου όμως μού είπε ότι δεν μπορούσε να δεχθεί αυτή τη δουλειά. ‘‘Έχω δεσμευθεί να δουλέψω με τον Μηλιάδη. Έχω δώσει τον λόγο μου, παιδί μου, το καταλαβαίνεις; Δεν μπορώ να τον αθετήσω’’». [Τα μαθήματα της μητέρας ήταν πιο τσεκουράτα. Σχεδόν ανελέητα. Παρότι του είχε «ασφυκτική λατρεία», του είχε πει πως όταν, στα 23 του, είχε γυρίσει από την εξορία τής φαινόταν ο πιο αντιπαθητικός άνθρωπος του κόσμου. Δεν μπορούσε να τον υποφέρει.]
«Είχες τόσο υπεροπτικό ύφος. Επειδή εσύ δεν είχες υπογράψει στη Μακρόνησο, μας κοιτούσες σαν να ήμασταν μύγες». [Από τα χρόνια που ήταν στο κόμμα, πάνω απ’ όλα ήταν η ηθική. Την είχε αποδεχθεί.]
«Πάνω απ’ όλα ήταν η εικόνα του Κόμματος. Δεν θα έπρεπε να κάνουμε κάτι που θα τη θίξει. Η πρώτη φορά που είπα ψέμα στο Κόμμα ήταν το 1961, ζούσα με την πρώτη γυναίκα μου στο Παρίσι. Έφυγα από το σπίτι για μία πολύ σημαντική συνεδρίαση που θα κρατούσε όλη τη νύχτα… Πηγαίνοντας με το μετρό, κάθεται απέναντί μου μια ξανθιά. Κούκλα. Αρχίζει μάλιστα να μου χαμογελάει. Καθώς κατέβαινε στη στάση της μου κάνει κάτι σαν νόημα. Την τελευταία στιγμή κάνω ένα σάλτο και την ακολουθώ. Ήταν μια Πολωνέζα που σπούδαζε με υποτροφία στη Σχολή Καλών Τεχνών. Στο Κόμμα είπα ότι αρρώστησα… Βέβαια, ακόμη πιστεύω ότι δεν ήταν καθόλου σωστό αυτό που έκανα. Ήταν σημαντική συνεδρίαση».
Υπογραφή: Τίτος Πατρίκιος, ποιητής
Φωτό: in.gr