Μια στιγμή αρκεί

Μια στιγμή αρκεί


Συγγραφέας
Αζαμοπούλου Φωτεινή


Ο έρωτας ξεκινά σε μια στιγμή, με την πρώτη ματιά. Όταν τα βλέμματα ανταμώσουν και μέσα τους ξεπηδήσει μια φλόγα που σιγοκαίει και δεν σε αφήνει λεπτό να ησυχάσεις. Και αν είσαι τυχερός και ο έρωτας γίνει αγάπη, τότε αυτή η φλόγα μεταμορφώνεται σε πυρκαγιά ικανή να κάψει οποιονδήποτε αντισταθεί στο διάβα της… Ακόμα και σένα τον ίδιο…
Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο έρωτας του Αχιλλέα με την Κανέλα, σαν ανταμώθηκαν για πρώτη φορά. Μα έπρεπε να μείνει κρυφός, γιατί αυτή η γυναίκα δεν του άρμοζε. Ήταν φτωχή, ενώ αυτός μεγαλωμένος μέσα στα πλούτη μιας οικογένειας που ήθελε πάντα να βαδίζει σύμφωνα με τα πρέπει μιας κοινωνίας σκληρής και απρόσωπης. Εμπόδιο στη σχέση τους, η μάνα του, η οποία δεν είχε σκοπό να αφήσει τον γιο της να πέσει στα δίχτυα μιας μικρής πλανεύτρας.
Μα η ζωή και ο θάνατος δεν υπολογίζουν τα θέλω και τα όνειρα των ανθρώπων. Ο Αχιλλέας πρέπει να παλέψει για την αγαπημένη του, να κινήσει γη και ουρανό για να την κάνει δική του. Θα απαρνηθεί τη μάνα του και μόνος θα προσπαθήσει να χτίσει ένα μέλλον όπως ακριβώς το ονειρεύεται.
Μα αρκεί μόνο αυτό;
Ποιες αποκαλύψεις στις ζωές τους θα προσπαθήσουν να τους κλέψουν το μερίδιο στην ευτυχία;
Ποια τραγικά συμβάντα θα υψωθούν στο δρόμο τους για να τους συντρίψουν;
Πόσα χρόνια θα περάσουν –μια ολόκληρη ζωή αλήθεια– για να δουν αυτό που πεισματικά αρνούνταν;
Και τότε, το μόνο που απομένει για να συνεχίσουν, είναι η αλήθεια που κρύβουν μέσα τους.

 

Απόσπασμα βιβλίου

«Ζητείται κυρία, για την περιποίηση κατάκοιτης, με στοιχειώδεις γνώσεις νοσηλευτικής. Πληροφορίες στο νούμερο…»
Η Κανέλα για έκτη συνεχή εβδομάδα διάβαζε την ίδια αγγελία στην τοπική εφημερίδα, με μπόλικες παραλλαγές. Για πολλοστή φορά γέλασε με πικρία, σχεδόν χλευαστικά, καθώς το σημερινό κείμενο παρουσίαζε ακόμα λιγότερες απαιτήσεις. Είδε κι απόειδε, φαίνεται, η Ευθαλία, πρώην σύζυγος μεγαλοδικηγόρου· μεγάλη δικηγόρος και η ίδια!
Δεν πρόκειται να τη βρεις. Στο υπογράφω. Όσα χρήματα και να διαθέσεις, δεν θα τη βρεις! Γιατί, απλούστατα, δεν θα σου κάνει. Άσε που καμιά δεν πρόκειται να σ’ αντέξει.
Ήταν η εποχή λίγο πριν τη μαζική μετανάστευση στην Ελλάδα. Τότε που ούτε στα όνειρά της δεν είχε δει η Κανέλα πως ο τόπος της θα γινόταν η γη της επαγγελίας για πολλούς κατατρεγμένους. Μιλάμε για τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τότε που οι γυναίκες, κυρίως σε ένα μικρό ψαροχώρι, ήταν  απασχολημένες με το σπίτι, τον άντρα και τα παιδιά τους, τις εξωδουλειές, τα περιβόλια και τα σπαρτά τους.
Δεν είναι Αθήνα εδώ, καημένη! Γιατί δεν παίρνεις τη μάνα σου στο παλάτι που ζεις; Γέρασε. Ίσως και να φοβάσαι μη σου το μαγαρίσει.
Δύο μήνες τώρα ζητείτο η κυρία που θα περιποιούνταν την Ελένη Καρακώστα-Μίχου, την πεθερά της Κανέλας. Η μικρή τους κοινωνία είκαζε πως η Κανέλα δεν έγινε ποτέ αποδεκτή από την πεθερά και την κουνιάδα της και πως τα αισθήματα αυτά ήταν αμοιβαία. Κάποιοι βέβαια επ’ αυτού διατηρούσαν επιφυλάξεις. Το ίδιο και η «περιφρονημένη νύφη», που εδώ και πολλά χρόνια, απ’ την αρχή του γάμου της, το ένστικτό της άλλα τής υπαγόρευε. Πράγματι, πεθερά και νύφη έτρεφαν δυνατά συναισθήματα η μία για την άλλη, μα κάποιος ξεροκέφαλος αγαπημένος τους δεν ενέκρινε τη σχέση τους. Έτσι απλά! Στην πορεία δε της ζωής,  βγήκαν κι άλλα εμπόδια στη μέση.
Η Ελένη διετέλεσε δασκάλα και μετά τη συνταξιοδότησή της άνοιξε βιβλιοπωλείο στο Ναύπλιο. Είχε πάντα τον αέρα της σπουδαγμένης. Στα νιάτα της από  καρδιάς χαμογελούσε μόνο στους ομοίους της, ποτέ στους πνευματικά παρακατιανούς. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις. Τους σημαδεμένους, δηλαδή, απ’ τη μοίρα. Φταίει ο τυφλός που είναι τυφλός; Για ο κουτσός που είναι κουτσός;! Αυτά είναι της μοίρας τα σημάδια, τα αγιάτρευτα. Και τι περιθώρια προόδου έχει ένας τέτοιος δύστυχος; Όχι! Με εκείνους που μπορούσαν ν’ αλλάξουν το ριζικό τους και δεν το έκαναν τα έβαζε η Ελένη. Με τους νέους και τις λανθασμένες επιλογές τους. Διατηρούσε μια ψυχρή ευγένεια με όλους -ένεκα της ανατροφής της- μα πάγωνε το βλέμμα της και τραβούσε το χέρι γρήγορα απ’ όσους δεν ταίριαζαν στη σειρά της. Ανασήκωνε τα φρύδια με υπεροψία, ή παρέμενε ανέκφραστη, σαν να φορούσε προσωπείο. Αργότερα μεταλλάχτηκε! Ένεκα των συμφορών.
Τις ελεύθερες ώρες της, μακριά απ’ το βιβλιοπωλείο, έκανε ζωή μοναχική. Χαρακτηριζόταν από μια περίεργη εσωστρέφεια, που δεν την είχε από παλιά. Περνούσε τα απογεύματα και τις νύχτες της ολομόναχη, στο σπίτι της πλάι στη θάλασσα, μια ανάσα δρόμος από το σπιτικό της Κανέλας. Σπάνια δεχόταν επισκέπτες. Την καρδιά και την εστία της δύσκολα τα άνοιγε. Μία και μόνη εξαίρεση αποτελούσε ένα προσφιλές της πρόσωπο. Ο Άγης, ο εγγονός της. Ο γιος του Αχιλλέα της και της Κανέλας.
Η πρώην δασκάλα καταπιανόταν και με την ποίηση. Ανέκαθεν έγραφε στίχους και είχε χωμένη τη μύτη της μόνιμα σε ένα βιβλίο. Μάλιστα, πριν τη βρουν  απανωτές οι συμφορές, είχε στα σκαριά και την πρώτη της ποιητική συλλογή, για να εκδοθεί από μεγάλο εκδότη της Αθήνας. Η Ελένη ήταν ύπαρξη  αμφίρροπη και ενίοτε παρεξηγημένη. Έφταιγε το ψυχρό του χαρακτήρα της και οι άγριες αντιδράσεις της απέναντι στα χτυπήματα. Γιατί, πώς να άντεχε τις απιστίες του συζύγου της;  Ευτυχώς, ο Αγησίλαος πέθανε γρήγορα, απαλλάσσοντάς την από τούτον το βραχνά!
Και ύστερα; Πώς να άντεχε το χτύπημα που της έδωσε ο Αχιλλέας της, στα είκοσι τέσσερα μόλις χρόνια του; Και αυτό το παιδί, μόνο χτυπήματα να την κερνάει! Έξυπνο αγόρι, αν και τεμπέλης, κατά τη δική της ευτυχώς μονάχα κρίση. Μα να παρατήσει τις σπουδές του για να παντρευτεί! Στο πτυχίο; Ήταν  φυσιολογικό; Πώς πιάστηκε στα δίχτυα της Κανέλας σε ένα Σαββατοκύριακο; Εμ, βέβαια, κόρη ψαρά! Να μην ξέρει ν’ απλώνει και να μαζεύει δίχτυα; Η μουλωχτή υπηρετριούλα στο σπίτι του αδελφού της!
Διαβάστε τη συνέχεια ΕΔΩ

Λίγα λόγια για την συγγραφέα

Γεννήθηκα στο Σαμικό Ολυμπίας και έζησα εκεί ως τα δεκαεννιά μου χρόνια που έφυγα για την Αθήνα.
Η λογοτεχνία αποτελεί για μένα ένα λυτρωτικό καταφύγιο, όπου τα πάντα μπορούν να πάρουν άρωμα και χρώμα ανά πάσα στιγμή.
Βασική μου ανάγκη να παρατηρώ τη ζωή, πρόσωπα και τακτικές, γεγονότα και χαρακτήρες… και να πλέκω μύθους. Κάπως έτσι, σκηνοθετώντας, παίζοντας, και προπαντός, ακροβατώντας ανάμεσα στο όραμα και την πεζή καθημερινότητα, μπήκα στην περιπέτεια να καταγράψω ό,τι συσσωρεύτηκε για χρόνια μέσα μου και να αποκτήσει το όνειρο υπόσταση. Τολμώ να πω το ανέβαλα καιρό, αντιστάθηκα σθεναρά, ώσπου εντέλει υπέκυψα.
Έργα της ιδίας: «Στην ψυχή μου το άγγιγμά σου», και «Ταχυδρόμος δίχως γράμμα».
Επικοινωνία με τη συγγραφέα: azamopoulou@gmail.com


ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΞΗ

Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία, Αισθηματικό, Κοινωνικό Μυθιστόρημα
ISBN: 978-618-5240-15-8

 


Σχολιάστε εδώ