Η ευθύνη σε κοιτά στα μάτια…

Είναι που δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη… Από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο, σταυρώνουμε τα δύο μας δάχτυλα, αναμένοντας η θεά τύχη να πάρει από εμάς το πικρόν τούτο ποτήριον… Ναι, αν το καλοσκεφτείς, οι μόνοι που… αναλαμβάνουν την ευθύνη είναι οι τρομοκρατικές οργανώσεις (εντός ή εκτός εισαγωγικών). Εμείς μάθαμε να ψάχνουμε το… θαύμα είτε στο λυχνάρι του Αλαντίν είτε στη χώρα της μικρής Αλίκης.

Όμως δεν πάει έτσι, φιλαράκι… Από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο, από τον πλέον αναρμόδιο έως τον απολύτως αρμόδιο, η ευθύνη είναι εκεί, καραδοκεί και σε κοιτά ίσια στα μάτια, απαιτώντας την ανάληψή της. Κι εδώ δεν έχει ούτε «περίπου», ούτε «και τι με νοιάζει εμένα» ούτε καν…. capital controls…

Δεν έχεις δικαιολογία όταν ξεπουλάς, αναίμακτα, κομμάτια που κερδήθηκαν με θυσία, αίμα και αίσθηση ευθύνης…

Δεν έχεις δικαιολογία ούτε εσύ, ούτε οι προηγούμενοι, ούτε οι επόμενοι.

Αλλά είναι που δεν έμαθες τι σημαίνει ευθύνη. Δυστυχώς ούτε ντροπή.

Και να ’σαι τώρα… Να πνέεις τα λοίσθια και να επιλέγεις μάρκα αντηλιακού…

Στο χάσιμο

Κι είναι και οι άλλοι, οι επαγγελματίες ευθυνόφοβοι, που προσπαθούν να μαρκάρουν την Ιστορία. Αυτοί που πρέπει να πείσουν -το απαιτεί η θέση και η αμοιβή που απορρέει από αυτήν, μάλλον- ότι έκαναν το σωστό, ότι αντιτά­χθηκαν, ότι έβαλαν το… εθνικό καθήκον πάνω από το προσωπικό συμφέρον…

Γενικώς, να κάνουν… τα πράσα λάχανα…

Αλήθεια, υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται; Όχι, και γι’ αυτό επιλέγουν αυτήν τη δοκιμασμένη και «πετυχημένη» συνταγή… Η υστεροφημία όμως δεν κερδίζεται με πληρωμένα δημοσιεύματα σε… ιστορικές εφημερίδες.

Δεν κερδίζεται όπως οι ποδοσφαιρικοί αγώνες… στην παράγκα.

Δεν κερδίζεται, ακόμα κι αν πεθάνει ο τελευταίος αυτόπτης μάρτυρας.

Γιατί, αν και ζούμε στην εποχή του παραλόγου (την οποία ήδη εγκαινιάσαμε), πάντα θα βρίσκεται κάποιος να κάνει λογικούς συνειρμούς.

Μια μαθηματική εξίσωση δεν μπορεί να σε προδώσει ποτέ…

Στο μεσοδιάστημα…

Εν τω μεταξύ, εμείς μετράμε μια νέα γκρίζα ζώνη στη θλιβερή παλέτα της… εθνικής μας κυριαρχίας… Θα μαλώνουμε, λοιπόν, οι μεν με τους… δεν. Ο διχασμός, μια έννοια τόσο θολή, αλλά βαθιά στεριωμένη μέσα μας, θα κάνει τη δουλειά του. Κι οι ευθυνόφοβοι, ερασιτέχνες και μη, θα συνεχίζουμε να… επιρρίπτουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον…
Είπαμε, κόψαμε την κορδέλα στην εποχή του παραλόγου…

Υπάρχουν και οι «άλλοι»

Συγκεντρώσεις στην Αθήνα, σε διάφορες περιοχές στη Βόρεια Ελλάδα, με κορωνίδα αυτήν στις Πρέσπες, δείχνουν τις προθέσεις των «άλλων»… Γιατί μπορεί το θέμα να «λύθηκε», κάποιοι όμως δεν είναι διατεθειμένοι να το αφήσουν… λυμένο.


Σχολιάστε εδώ