Ο Τούρκος φίλος δεν πιάνεται, πάντα μπαμπέσης ήταν

Του Μάκη Κουρή


Τελικά, καλά κάναμε το χατίρι στον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερ­ντογάν, που από τον Μάιο του 2016 ζητούσε επίμονα να έρθει στην Αθήνα ως επίσημος προσκεκλημένος. Αίτημα που αντιμετώπισε με πολλή περίσκεψη η πολιτειακή και πολιτική ηγεσία της χώρας λόγω των προβλημάτων που θα μπορούσε να προκαλέσει, μια και έχει δείξει όχι μόνο ότι είναι απρόβλεπτος αλλά και ότι συμπεριφέρεται σαν κατακτητής. Ήταν επόμενο ακόμη και για εκείνους που είχαν ενστάσεις να συναινέσουν στην πρόσκληση του Ερ­ντογάν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να επισκεφθεί επίσημα την Ελλάδα. Και με το που πάτησε το πόδι του στο Προεδρικό Μέγαρο και μετά στο Μαξίμου, ο τούρκος Πρόεδρος δικαίωσε στη… νιοστή εκείνους που κάθε άλλο παρά θερμοί ήταν για τον ερχομό του. Μάλιστα, ο Ερντογάν δεν είχε κρύψει τις προθέσεις του. Ακόμη και λίγες ώρες πριν προσγειωθεί στο Αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος», φρόντισε να στείλει μήνυμα για τις καίριες απαιτήσεις του μέσω της συνέντευξης που έδωσε στον ΣΚΑΪ, όπου ευθέως έθεσε θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης. Θέμα που αποτελεί κόκκινη γραμμή για την Ελλάδα, όπως επανειλημμένα έχει διακηρύξει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος σε όλους τους τόνους και προς όλες τις κατευθύνσεις. Συμπεριλαμβανομένης της Άγκυρας.

Μάλιστα, αυτή η προκλητική… προαναγγελία προβλημάτισε και ανησύχησε σε σημαντικό βαθμό τον πρωθυπουργό για τα σχέδια του τούρκου Προέδρου. Μέχρι που από το μυαλό κάποιων πέρασε η σκέψη να ακυρωθεί η επίσκεψη, δεδομένου ότι εκτός της… επικαιροποίησης της Συνθήκης της Λωζάννης έθετε και θέμα «οριοθέτησης του εναέριου χώρου και των θαλάσσιων συνόρων και καθορισμού της υφαλοκρηπίδας». Δηλαδή, ζητούσε ανατροπή των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας.

Τελικά, αποφασίστηκε να δοθεί το στίγμα ότι η Συνθήκη της Λωζάννης δεν είναι διαπραγματεύσιμη για την Ελλάδα. Έτσι, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της περασμένης Τετάρτης, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δημήτρης Τζανακόπουλος, σχολιάζοντας τη συνέντευξη του κ. Ερντογάν, του διεμήνυσε ότι «ο σεβασμός της Συνθήκης της Λωζάννης αποτελεί τον αποκλειστικό και αδιαπραγμάτευτο θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο μπορεί να οικοδομηθεί η ειλικρινής συνεργασία των δύο χωρών».

Τελικά, ο κ. Ερντογάν, σαν Σουλτάνος που επισκέπτεται μια επαρχία του, ήρθε να δώσει διαταγές και τελεσίγραφα. Κάνει λάθος όμως αν, έχοντας μείνει στην εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, νομίζει ότι απευθύνεται σε υπηκόους του και η Ελλάδα, τούτη η γη, είναι δική του. Ότι μπορεί να επιβάλλει ό,τι του κατέβει, εκβιάζοντας.

Πήρε το μάθημά του, όμως. Και από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο και από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Και οι δύο δεν άφησαν τίποτα να πέσει κάτω. Τον έβαλαν στη θέση του. Του έδειξαν ότι η Ελλάδα δεν είναι τσιφλίκι του. Και δεν δέχεται αγάδες. Δεν μπορεί ακόμη να απαιτεί από την Ελληνική Δικαιοσύνη να του δώσει τους οκτώ τούρκους αξιωματικούς για να τους βασανίσει και να τους εκτελέσει επειδή επιχείρησαν να τον ανατρέψουν.

Είχε το θράσος να μιλήσει και για απομόνωση των «τούρκων» μουσουλμάνων της Θράκης, όταν όχι μόνο συμβιώνουν με τους έλληνες χριστιανούς αλλά και ποτέ δεν έχουν γίνει διακρίσεις. Απόδειξη, το ότι οι μουσουλμάνοι βουλευτές ποτέ δεν έχουν καταγγείλει ότι καταπατούνται τα δικαιώματά τους. Αντίθετα, από τους 100.000 πολίτες που είχε η ελληνική μειονότητα είναι ζήτημα αν σήμερα έχουν απομείνει 1.000, όταν στη Θράκη οι μουσουλμάνοι πολλαπλασιάζονται.

Χρωστάμε, όμως, ευχαριστίες στον Πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν γιατί με αυτά που ζητάει άνοιξε τα μάτια σε κάποιους συμπατριώτες μας, που έχουν την αυταπάτη ότι μπορούμε να συμβιώσουμε και να ζήσουμε σαν καλοί γείτονες, χωρίς ο απέναντι να υποβλέπει το δικό μας οικόπεδο, θέλοντας να το καταπατήσει και να αρπάξει τα υπάρχοντά μας. Και οι αποδείξεις είναι πολλές. Όλη η οικουμένη γνωρίζει τους… άθλους του «Αττίλα» στην Κύπρο, που τώρα επιχειρεί να επεκταθεί και στο ελεύθερο κομμάτι. Αλλά και στο Αιγαίο ζητάνε μοιρασιά.

Θα ευχόμασταν να είχε έρθει την Πέμπτη στην Αθήνα ένας άλλος Ερντογάν. Δυστυχώς όμως για τη γειτονιά μας, ο Τούρκος δεν αλλάζει. Απλώς φοράει άλλο επώνυμο κάθε φορά… Ετσεβίτ, Οζάλ, Τσιλέρ και σήμερα Ερντογάν. Έχουν σχέδιο που δεσμεύει τους Προέδρους και το ακολουθούν ο ένας μετά τον άλλο, χωρίς να κάνει κανείς ποτέ πίσω.

Κάποτε θα πρέπει να τους αντιγράψουμε για να μη ζούμε εθνικές τραγωδίες… Και να μη θρηνούμε χαμένες πατρίδες…


Σχολιάστε εδώ