ΗΡΘΕ ΛΟΙΠΟΝ «Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ»
Ελάχιστοι θα αμφιβάλλουν (ακόμα) ότι ο Γ. Α. Παπανδρέου σε μεγάλο βαθμό ψηφίστηκε για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ λόγω εκείνου του Α ανάμεσα στο όνομα και το επίθετό του. Όπου Α = Ανδρέας, κι αυτή η ιδιότυπη, πλην υπαρκτή πολιτική εξίσωση προσδιόρισε τις εξελίξεις στη χώρα αλλά και την ίδια την υπόσταση του Γιώργου Παπανδρέου. Που θα μπορούσε να τα είχε καταφέρει καλύτερα στη δημόσια ζωή του αν δεν υποχρεωνόταν από τις συνθήκες, την ιστορία, την οικογένεια και το φάντασμα του πατέρα που πλανιόταν πάνω του να κυνηγήσει την ηγεσία και τελικά να την κερδίσει. Ατυχώς για όλους, όπως αποδείχτηκε. Το 2007 ήταν ξεκάθαρο σε όλους, ακόμα και στους υποστηρικτές του Γ. Α. Παπανδρέου, ότι κρίνοντας με πολιτικούς όρους την αναμέτρηση της ηγεσίας έπρεπε να επιλεγεί ο Βενιζέλος και όχι ο Γιώργος. Στην ανατροπή της παραδοχής αυτής βοήθησε όμως και ο ίδιος ο Βενιζέλος, που παρουσίασε δύο πολύ αρνητικές εικόνες. Η πρώτη ήταν του πολύ βιαστικού ανθρώπου να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος. Η δεύτερη του πολύ κυκλοθυμικού και καθόλου ψύχραιμου, κάτι που φανερώθηκε πανηγυρικά με την περίπτωση του παράξενου τύπου Ρέλλου, που του πέταξε ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ, κάτι που ο τύπος αυτός έχει κάνει αρκετές φορές σε δημόσια πρόσωπα. Η εικόνα που έβγαλε τότε ο εξ Ευβοίας έλκων την καταγωγή θεσσαλονικιός πολιτικός ήταν αυτή ενός έξαλλου ανθρώπου, που μιλώντας για το συμβάν δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει με βεβαιότητα και τη… μελλοντική του ιδιότητα ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Από τότε πέρασε πολύς καιρός και ο Ευ. Βενιζέλος απέκτησε ψυχραιμία, υπομονή και αυτοκυριαρχία, στοιχεία που τότε του έλειπαν ή δεν κατόρθωσε να επιστρατεύσει εγκαίρως. Σε μια συνέντευξή του μάλιστα, όταν ρωτήθηκε τι συμβουλεύει την Ντόρα Μπακογιάννη να κάνει (μόλις είχε χάσει από τον Αντώνη Σαμαρά στην εσωκομματική αναμέτρηση για την ηγεσία της ΝΔ), είχε απαντήσει «ό,τι έκανα κι εγώ…». Η Ντόρα, βέβαια, δεν τον άκουσε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι «ήρθε η ώρα του Βαγγέλη», μια και ο ΓΑΠ τα διέλυσε όλα αρκετά νωρίς. Αποχώρησε από την πρωθυπουργία, δηλώνοντας με την πράξη του αυτή ότι δεν μπορεί το συγκεκριμένο άθλημα, άφησε στην πραγματικότητα ακέφαλο το ΠΑΣΟΚ εδώ και μήνες και έστρωσε το χαλί σε αυτόν που ήταν να κερδίσει από το 2007. Ο Ευ. Βενιζέλος επέλεξε ως εισαγωγή στον νέο του ρόλο να παίξει τον πολιτικό που θυσιάζει τη δημοφιλία του στο όνομα της σωτηρίας της χώρας. Αυτόν που δέχεται να φορτωθεί στις πλάτες του όλο το βάρος του ελληνικού λαού, του χρέους, της Πολιτείας, των ύβρεων που υφίσταται η χώρα, των εξευτελισμών. Ως πολιτικός Ιησούς αναλαμβάνει να άρει τις αμαρτίες του κόσμου, περιφρονώντας τον κίνδυνο να χαθεί ο ίδιος. Ίσως κατά βάθος ήξερε από την αρχή ότι δεν θα χαθεί (αν και ήταν επικίνδυνο αυτό που έκανε), ενώ στο τέλος της διαδρομής θα τον περίμενε μια σημαντική ηθική νίκη. Ο περίπατος που αναμένεται να κάνει εκλεγόμενος στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ θα είναι η αμοιβή του για τον ρόλο που δέχτηκε να αναλάβει: Εδώ υπάρχει η ιδιομορφία ότι κανείς δεν του το ζήτησε, αλλά προσπαθεί και καταφέρνει σε σημαντικό βαθμό να πείσει ότι η Ελλάδα και η ιστορία το απαίτησαν. Εκείνος απλώς το δέχτηκε. Είναι προφανές, άλλωστε, εδώ και χρόνια πως ο Ευ. Βενιζέλος έχει την αίσθηση ότι συνομιλεί με την ιστορία. Λένε πολλοί ότι παρά τη νίκη του στις εσωκομματικές εκλογές θα έχει δυο μεγάλα προβλήματα.
• Το ένα είναι ότι θα πάνε να ψηφίσουν ελάχιστοι σε σχέση με αυτό που είχε συμβεί το 2004 και το 2007, άρα η εκλογή του θα είναι «φτωχή», από ένα μικρό κομματικό εκλογικό σώμα.
• Το άλλο είναι ότι θα παραλάβει ένα κόμμα ανύπαρκτο, διαβλητό και ένοχο για μεγάλο μέρος όσων συμβαίνουν στη χώρα. Και τα δυο μπορεί να είναι σωστά.
Έχουν όμως μια κοινή απάντηση: Εκεί κατάντησαν το ΠΑΣΟΚ οι προηγούμενοι, άρα «ο Βαγγέλης θα κληθεί να αναστήσει οργανώσεις και κόμμα». Αρκεί να βάλει στην άκρη (ή και να εξαφανίσει, αν μπορεί) το ύφος που έχει χαρακτηριστεί ως «απειλητικό και αλαζονικό» και συχνά χρησιμοποιεί σε λάθος ακροατήρια.