Παρατηρητής

Ο αδόκιμος τρόπος που χρησιμοποίησε, η υπερβολική οικειότητα ξένισε τον κόσμο και συγχρόνως έδωσε το δικαίωμα στον Γιώργο Παπανδρέου να του θυμίσει τις εύλογες αποστάσεις που πρέπει να τηρούνται στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι αλλά και γενικότερα τους κανόνες του παιχνιδιού. Μαθημένος από άλλες συναντήσεις και ανάλογο τρόπο αντιμετώπισης του αντιπάλου του, ο Κων. Καραμανλής θέλησε να είναι χαριτωμένος και να αστειευτεί «προσεγγίζοντας» τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ με τη χρήση του ενικού αριθμού αποκαλώντας τον «Γιώργο». Στην περίπτωση αυτή ο επικοινωνιακός Καραμανλής έχασε, διότι του ξέφυγε η δόση της οικειότητας, τόσο που και οι ακροατές-τηλεθεατές κατάλαβαν ότι δεν ήταν τόσο ένα παιχνίδι μεταξύ των δύο, αλλά μια τάση του Καραμανλή να μειώσει τον Παπανδρέου.

Ήταν τόσο μεγάλη η άνεση του «λαϊκού Κώστα» να κάνει φιλικό παιχνίδι με «τον Γιώργο», ώστε το παιχνίδι δεν βγήκε. Στην περίπτωση αυτή φανερώθηκε η αλαζονεία και του ίδιου του πολύ προσεκτικού συνήθως Κων. Καραμανλή, αλαζονεία που προκύπτει από την αίσθηση ότι έχει τη νίκη στα χέρια του. Είναι προφανές ότι οι δημοσκοπήσεις που δίνουν σημαντικό προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία και δείχνουν άνετη εκλογική νίκη δεν κάνουν πάντα καλό ή πιο σωστά σχεδόν ποτέ.

Ο πρωθυπουργός παρουσιάστηκε στη Βουλή βαθιά επηρεασμένος και πεισμένος από συμβούλους επικοινωνίας και άλλων ίσως ειδικοτήτων ότι όλα αυτά είναι διαδικαστικά και απλώς πρέπει να περιμένει τον χρόνο να περάσει, να πάει σε εκλογές «στην ώρα τους» και να κάνει περίπατο.

Αυτό απέπνεε η όλη παρουσία και το στυλ του στη Βουλή, κάπως σαν «έτσι είναι τα πράγματα, αλλά μην το πεις δυνατά και το ακούσουν περισσότεροι απ’ όσοι πρέπει να το γνωρίζουν», αλλά «ο Κώστας» δεν κατάφερε να κρατήσει το μυστικό:

Το είπε δυνατά. Το είπε αφού ενέδωσε στην αλαζονεία του ισχυρού και του φερομένου ως βέβαιου νικητή με αποτέλεσμα να χάσει ένα παιχνίδι «σχεδόν σίγουρο». Σχεδόν, διότι στην πολιτική, κι αυτό οφείλει να το γνωρίζει ο Κ. Καραμανλής, και μόνο ανατρέχοντας στις σκέψεις και συμπεριφορές του θείου του, ιστορικού ηγέτη της συντηρητικής παράταξης από το 1955 έως το 1996, δεν υπάρχουν σίγουρα. Σίγουρα είναι μόνο αυτά που γίνονται. Που συμβαίνουν. Τα άλλα είναι εικασίες, αναμονές και προσδοκίες. Ισχυρές ίσως αλλά τέτοιες. Αυτό δεν σημαίνει ότι αίφνης με τη συγκεκριμένη εξέλιξη η ΝΔ πέρασε πίσω και θα χάσει τις εκλογές από το ΠΑΣΟΚ, σημαίνει όμως ότι στο κοινό που παρακολουθούσε τη συζήτηση, στους αναγνώστες των εφημερίδων, στους θεατές των ειδήσεων των επομένων ημερών γεννήθηκαν ερωτήματα πολιτικής αλλά και αισθητικής τάξης. Μήπως ο Καραμανλής «την έχει δει» πολύ άνετος» και τα θεωρεί όλα σίγουρα και δικά του;

Να ένα ερώτημα πολύ επικίνδυνο για τον λαϊκό και ανθρώπινο Καραμανλή. ΄Οποιος έχει τις δύο προηγούμενες ιδιότητες πρέπει να το δείχνει συχνά και να μην υποκύπτει στον πειρασμό της ισχύος, ακόμα κι αν όλα δείχνουν ότι η νίκη του είναι «σχεδόν σίγουρη». Αν κάτι ενδιαφέρον συνέβη στη Βουλή, ήταν αυτό. Και βεβαίως η απόφαση του Γιώργου Παπανδρέου να συγκρουστεί θεσμικά και όχι προσωπικά με την γγ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, όταν της θύμισε απαντώντας στο διαρκές σλόγκαν του ΚΚΕ περί δικομματισμού ότι η Νέα Δημοκρατία κυβερνάει όχι ο δικομματισμός. Για να την αιφνιδιάσει έτσι, και η συνήθως ομιλούσα σωστά ελληνικά (όχι μόνο επειδή είναι φιλόλογος, αλλά επειδή ξέρει γράμματα) κυρία Παπαρήγα να οχυρωθεί πίσω από ένα «δεν έχουμε κόμπλεξ να είμαστε αντιδεξιοί». Η επιλογή αυτή του Γ. Α. Παπανδρέου απαλλάσσει αρκετά το ΠΑΣΟΚ από την ενοχική διαδικασία αντιμετώπισης της Αριστεράς, μια και μέχρι τώρα λεγόταν από το ΠΑΣΟΚ ως παράπονο, αλλά δεν αρθρωνόταν ως επιχείρημα, ότι το ΚΚΕ «κάνει πλάτη» στη ΝΔ γιατί το συμφέρει να κυβερνάει η Δεξιά και όχι το ΠΑΣΟΚ.

Κατά τα άλλα βαδίζουμε αδιατάρακτα προς τις εκλογές, που θα γίνουν «στην ώρα τους». Όποτε δηλαδή αποφασίσει ο πρωθυπουργός…


Σχολιάστε εδώ