Ομολογεί ότι έγιναν μυστικές επαφές με τους Τούρκους για το Αιγαίο εν αγνοία του λαού…

Έλα όμως που ο στενότατος σύμβουλος και συνεργάτης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Χάρης Παμπούκης, τον οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου είχε βάλει γενικό γραμματέα Διοίκησης στο ΥΠΕΞ, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών, με άρθρο του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» τους ΔΙΑΨΕΥΔΕΙ και μάλιστα με επιτιμητικό τρόπο την κυρία Μπακογιάννη, χαρακτηρίζοντας «άστοχη» τη δήλωσή της, «αφού τοποθετεί ένα από τα κορυφαία θέματα εξωτερικής πολιτικής στον χαμηλό στίβο του μικροπολιτικού τακτικισμού»!

Ο κ. Χάρης Παμπούκης παραθέτει ονόματα, ημερομηνίες και αναφέρει συζητήσεις στο άρθρο του, με τα οποία τεκμηριώνει ότι πράγματι υπήρξαν συνομιλίες και επαφές τύπου ΜΥΣΤΙΚΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ.

Δηλαδή ο σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, ο συνεργάτης του τότε πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ΟΜΟΛΟΓΕΙ ότι πίσω από τις πλάτες του ελληνικού λαού ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών απεργάζονταν, σε μυστικές διαβουλεύσεις, που ο κ. Παμπούκης αποκαλεί «διερευνητικές επαφές» (για τις οποίες όμως ΠΟΤΕ δεν είχε γίνει ο παραμικρός λόγος) με τον εκπρόσωπο της Τουρκίας, ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, χωρίς να έχουν ενημερώσει τον κυρίαρχο, υποτίθεται, λαό, που γι’ άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ο στίχος του εθνικού μας ποιητή: «ο πάντα προδομένος».

Ήξερε ο κ. Παμπούκης, ο διορισμένος, και όχι ο ελληνικός λαός… Σ’ αυτήν την ομοψυχία πιστεύετε…

Παρά την προσωπική εκτίμηση που έχουμε στον κ. Παμπούκη, θα είμαστε σκληροί απέναντι στις θέσεις που διατυπώνει με το άρθρο του, στο οποίο δίνει μαθήματα πατριωτισμού και οι υποδείξεις του θα μπορούσαν να ερμηνευτούν ότι έχουν στόχο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Γιατί ποιον άλλον εννοεί ο κ. Παμπούκης όταν καταλήγει σημειώνοντας τα εξής:

«Στα εθνικά θέματα απαιτείται σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, διορατικότητα, υψηλό φρόνημα και ομοψυχία. Και δεν χωρούν πολιτικά τερτίπια, δίκες προθέσεων και διχαστικές λογικές. Αυτό απαιτεί ο πατριωτισμός που δεν είναι χωράφι κανενός, αλλά ανήκει σε όλους εκείνους που τους ενώνει η υπέρτατη αξία της αγάπης για την πατρίδα μας. Και μέγιστη πατριωτική αρετή, μαζί με την ελευθερία, είναι η αλήθεια».

Μπορεί να μας πει ο συνεργάτης του γιου του Ανδρέα ποιον ή ποιους εννοεί; Μέχρι το 1995 κυβερνούσε ο Ανδρέας (πλην της παρένθεσης Μητσοτάκη), και μετά μέχρι το 2004 ο Σημίτης; Ποιος δεν είχε σοβαρότητα, αποφασιστικότητα, διορατικότητα και ποιος ασχολούνταν με πολιτικά τερτίπια και πούλαγε πατριωτισμό; Με γνωστές τις συμπάθειες του κ. Παμπούκη, όχι βέβαια ο Σημίτης και ο Γιώργος, αφού, όπως αποκαλύπτει, έκαναν μυστικές διερευνητικές επαφές με τους Τούρκους για την επίλυση του προβλήματος, άρα κατά τον κ. Παμπούκη τούς ένωνε η υπέρτατη αξία της αγάπης για την πατρίδα μας, αν και ο κ. Σημίτης όποτε του μιλούσες για πατρίδα έβγαζε σπυράκια, εξ ου και ποτέ δεν πάτησε το πόδι του στο Πεντάγωνο όσο ήταν πρωθυπουργός.

Επομένως οι αιχμές έχουν αποδέκτη τον Ανδρέα.

Όμως δεν είναι οι μόνες. Ο κ. Παμπούκης εμφανίζεται ως να ήρθε στην Ελλάδα και ασχολήθηκε με τα κοινά μετά το 1995… Γιατί ξεχνά πολλά ή εσκεμμένα κάνει πως δεν τα ξέρει.

Ο Ανδρέας προσπάθησε να βρει λύση στην ένταση και το εχθρικό κλίμα που δημιουργούσε η Τουρκία με τις διεκδικήσεις που έθετε (και θέτει) κατά της Ελλάδας. Αδιάψευστη απόδειξη αποτελεί το Νταβός, τον Δεκέμβρη του 1987. Φανερές επαφές και όχι μυστικές, Χάρη… Και έγινε κάποιο βήμα… Ακολούθησε το δεύτερο Νταβός στις Βρυξέλλες. Το κλίμα παρέμεινε φιλικό. Εκεί που χάλασε ήταν στη Βουλιαγμένη, όπου φάνηκε η μπαμπεσιά των Τούρκων, όταν πήγαν να περάσουν κάποια παγίδα στο μνημόνιο. Ο Γιάννης Καψής ζει, ήταν εκεί και μπορείς άνετα να τον ρωτήσεις τι συνέβη.

Ναυάγησε, λοιπόν, εκείνη η προσπάθεια. Όχι με ευθύνη του Ανδρέα, αλλά του Οζάλ και του Γιλμάζ, που απέδειξαν ότι οι Τούρκοι τα θέλουν όλα, δεν συμβιβάζονται με τα νόμιμα…

Έγινε όμως κι άλλη προσπάθεια.

Ήταν η συνάντηση Παπούλια-Γιλμάζ στο Παρίσι. Αλλά και εκεί, ενώ όλοι περιμέναμε κάποια σημαντική πρόοδο για να κλείσουν οι πληγές, το μόνο που προέκυψε ήταν ένα αστείο μορατόριουμ, που εξαρτιόταν πάντα από τα κέφια της Άγκυρας.

Είναι λοιπόν δίκαιο, έχει σχέση με την αλήθεια να λες ότι άλλοι, πριν από σας, ήθελαν διαιώνιση; Δηλαδή ο Ανδρέας ήθελε τη διαιώνιση και μας κρατούσε σε ένα ψέμα έχοντας επιλέξει τη «μη λύση»! Για ποιον λόγο; Δεν σου είπε κανένας, Χάρη, για το «ΜΗ ΠΟΛΕΜΟΣ», που είπε ο Ανδρέας ότι εξασφάλισε στο Νταβός, όταν κατηγορήθηκε ότι έβαλε το Κυπριακό στο ράφι;

Αλλά και στα περί συζήτησης για τη Χάγη για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας (εδώ δεν ξέρουμε αν τυχαία παραλείπεις να ονοματίσεις ποια υφαλοκρηπίδα, των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, όπως ήταν η πολιτική του Ανδρέα, αλλά και του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ή όλων των νησιών μας στο Αιγαίο; Ρωτάμε γιατί πρόκειται για τεράστια διαφορά, που πλάγια οδηγεί σε μοίρασμα του Αρχιπελάγους μας, όπως ζητάει η Άγκυρα), να δεχθούμε ότι πρόθεσή σας ήταν να πάτε στη Χάγη. Ο κ. Σημίτης, αν δεν κάνουμε λάθος, κυβέρνησε μαζί με τον Γιώργο Παπανδρέου ΟΚΤΩ χρόνια. Ήταν λίγα, δεν του έφταναν για να πάει στη Χάγη; Τόσο μακριά είναι;

Στην υποστολή της σημαίας εκείνη την τραγική νύχτα της προσβολής της υπερηφάνειας του κάθε Έλληνα, ο πατριωτισμός πού τρύπωσε Χάρη; Αν έλειπαν δηλαδή και οι Αμερικανοί, γύρευε πού θα ήταν οι Τούρκοι… Άλλη εξήγηση είχαν τα «ευχαριστώ» που από του βήματος της Βουλής ο κ. Σημίτης έστειλε στην Ουάσινγκτον;

Αλλά και στη συνέχεια, εκείνη η πολιτική της «step by step» (βήμα προς βήμα) προσέγγισης με την Τουρκία, τι απέδωσε; Τις καθημερινές παραβιάσεις, την… παρακούμπηση του C-130 με το οποίο πήγαινε στην Κύπρο ο υπουργός Άμυνας Άκης Τσοχατζόπουλος; Τι να πρωτοθυμηθούμε;

Προς τι λοιπόν οι κατηγορίες προς τους άλλους ότι ήθελαν την «άλλη λύση, τη διαιώνιση», όταν όχι μόνο αυτό συνέχισε και ο προσφιλής σας κ. Σημίτης, αλλά ήταν έτοιμος για μεγάλες ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙΣ, όπως αποκάλυψαν οι προτάσεις Στεφανόπουλου, που είχαν την απόλυτη αποδοχή του Σημίτη, αλλά δεν είχε την παλικαριά να τις δημοσιοποιήσει όταν ήταν πρωθυπουργός.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, που αποφεύγει επιμελέστατα ο κ. Παμπούκης να θίξει. Πιστεύεις, Χάρη, με το χέρι στην… πατριωτική καρδιά, ότι οι Τούρκοι θα υπέγραφαν ποτέ συνυποσχετικό μόνο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου; Και στο σίγουρο «όχι», ποια ήταν η επιλογή σας, αφού μόνη η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να πάει στη Χάγη; Ποια άλλη, εκτός από τη διαιώνιση;

Ως προς το παρασκήνιο της μυστικής διπλωματίας, η προσφορά του Γιώργου Κασιμάτη ήταν αυτή που του ζητήσατε, να σας υποδείξει έγκυρους διεθνολόγους του εξωτερικού, όχι μόνο για θέματα υφαλοκρηπίδας, αλλά και του Αιγαίου(!), που σημαίνει ότι στη Χάγη δεν θα πηγαίνατε μόνο για τα νησιά που είναι απέναντι στα μικρασιατικά παράλια. Πράγματι ο κ. Κασιμάτης συνεργάσθηκε με τον καθηγητή και μάλιστα πρόεδρο της Ακαδημίας κ. Ρούκουνα, και έστειλαν, ως «Ινστιτούτο Συνταγματικών Ερευνών» του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατάλογο με εξέχοντες, με κύρος και αποδοχή διεθνολόγους.

Έκτοτε, Χάρη μου, καμία επαφή δεν είχατε… Το γιατί, το ξέρεις εσύ…

Πράγματι μεγάλη αρετή η αλήθεια, κύριε Παμπούκη. Αρκεί να τη λες όλη. Και ας μην την πιστεύεις. Άλλωστε είναι γνωστό ότι η αλήθεια δεν είναι μία. Εξαρτάται με ποιο μάτι τη βλέπεις και με ποιον σκοπό τη λες. Και το άρθρο σου, κύριε Παμπούκη, αυτό που κυρίως πρόσφερε ήταν η επιβεβαίωση ότι υπήρξε μυστική διπλωματία. Κι αυτό τούτες τις μέρες ήταν το ζητούμενο…

Ο αναγνώστης νομίζουμε ότι μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Για το ποιος ήθελε τη διαιώνιση και ποιος πράγματι προσπάθησε να βρεθεί λύση…

Και ποιος ενεργούσε εν αγνοία του λαού…

Υ.Γ.: Το «ΠΑΡΟΝ» πάντως γνωρίζει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε δώσει εντολή το 1985 στον καθηγητή και νομικό του σύμβουλο Γιώργο Κασιμάτη να ετοιμάσει φάκελο σε συνεργασία με όλους τους διεθνολόγους της χώρας για τη διαπραγμάτευση και την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Ανατολικό Αιγαίο. Σε εκείνη τη συζήτηση είχε προσκληθεί και αποδέχθηκε να συμμετάσχει από τους κορυφαίους σε παγκόσμιο επίπεδο αείμνηστος καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου Τενεκίδης, που ήταν φίλος του καθηγητή κ. Ρούκουνα.


Σχολιάστε εδώ