ΒΑΤΕΡΛΩ ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΞΙΑ ΣΤΗ ΓΑΛΛΙΑ

Ουσιαστικά καταργεί την έννοια των δικαιωμάτων για τη νεολαία, σπρώχνοντάς την ακόμη πιο βαθιά στη φτώχεια και την κοινωνική περιθωριοποίηση. Επίσης ο νόμος για την «πρώτη απασχόληση» (CPE) αμφισβητεί ευθέως τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων, μια και κάθε εργοδότης θα απολύει μεγαλύτερους σε ηλικία για να προσλαμβάνει νέους, αφού θα είναι διαθέσιμοι σχεδόν δωρεάν! Για αυτόν τον λόγο για πρώτη φορά έπειτα από πολλά χρόνια συνδικάτα και φοιτητές βρέθηκαν μαζί καταγγέλλοντας τον αντεργατικό νόμο του Βιλπέν.

έκταση που προσέλαβαν οι κινητοποιήσεις ήταν απρόβλεπτη. Την προπερασμένη εβδομάδα, υπολογίζεται ότι βγήκαν στους δρόμους περισσότεροι από ένα εκατομμύριο διαδηλωτές σε δεκάδες πόλεις της Γαλλίας απαιτώντας την απόσυρση του αντεργατικού νόμου. Η δυναμική των αντιδράσεων ήταν τέτοια, ώστε η κυβέρνηση δεν δίστασε να στείλει τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας τα ξημερώματα του Σαββάτου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, προκειμένου να διακόψει εν τη γενέσει της την κατάληψη του κτιρίου, που τον Μάη του 1968 αποτέλεσε το λίκνο της εξέγερσης. Η καταστολή επέτυχε, οι κινητοποιήσεις όμως συνεχίστηκαν αμείωτες. Έτσι, την Πέμπτη ο κόσμος που βγήκε στους δρόμους της Γαλλίας ξεπέρασε και πάλι κάθε προσδοκία, ενώ το κρίσιμο ραντεβού από τα συνδικάτα και τους φοιτητές είχε οριστεί για χτες, Σάββατο.

Το πόσο επικίνδυνος είναι ο νόμος για τα δικαιώματα των γάλλων εργαζομένων και τις κατακτήσεις τους αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι οι μοναδικοί που τον υποστηρίζουν ανεπιφύλακτα και με ενθουσιασμό είναι οι εκπρόσωποι του γαλλικού… ΣΕΒ. Πράγματι, στο φύλλο των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς της Τετάρτης 15 Μαρτίου, φιλοξενούνταν οι εξής δηλώσεις της Λοράν Παρισό, που είναι επικεφαλής της ισχυρότερης επιχειρηματικής ένωσης: «Ο κ. ντε Βιλπέν είναι πιθανά ο πρώτος πρωθυπουργός τα τελευταία χρόνια που έκανε την εξαιρετικά σαφή, θαρραλέα και αναγκαία επιλογή να αντιμετωπίσει την ανεργία»! Ο ίδιος ο γάλλος πρωθυπουργός την Κυριακή το βράδυ αντικρίζοντας την θύελλα των διαμαρτυριών που ξεσηκώθηκαν έφθασε να υποσχεθεί σε τηλεοπτικό του διάγγελμα ακόμη και μερική αναθεώρηση του νόμου, θέτοντας για παράδειγμα ορισμένους περιορισμούς, προκειμένου ο σκληρός πυρήνας του να παραμείνει αλώβητος. Επί της ουσίας, όμως, αρνούμενος να τον αποσύρει, το μόνο που έκανε ήταν μια επίδειξη πυγμής και αδιαλλαξίας απέναντι στη συντριπτική πλειονότητα των Γάλλων που τάσσονται ενάντια στο νόμο. Δημοσκόπηση που δημοσιεύτηκε στον γαλλικό Τύπο έδειχνε ότι το 65% των ερωτηθέντων υποστήριζε τους διαδηλωτές, ενώ το 55% απαιτούσε να αποσυρθεί πλήρως ο νόμος, που ουσιαστικά απελευθερώνει τις απολύσεις για τους εργαζόμενους μέχρι 26 ετών!

Σε πολιτικό επίπεδο οι πιέσεις που ασκούνται στον Βιλπέν είναι εξ ίσου ισχυρές, αν και προέρχονται από εντελώς διαφορετικές δυνάμεις. Η Άκρα Αριστερά και το Κομμουνιστικό Κόμμα επιτέθηκαν εξαρχής στο νόμο του Βιλπέν, ενώ το Σοσιαλιστικό Κόμμα μόνο εκ των υστέρων, και, με κριτήριο περισσότερο τις προεδρικές εκλογές του 2007, ζήτησε να μην προχωρήσει η επικύρωσή του. Οι επόμενες προεδρικές εκλογές αποτέλεσαν το κριτήριο για τη στάση που τήρησε απέναντι στο νόμο ακόμη και η Δεξιά. Οι οξείες αντιδράσεις, για παράδειγμα, πολλών βουλευτών που πρόσκεινται στο νεοφιλελεύθερο Σαρκοζί δεν ήταν τίποτε περισσότερο παρά μια προσπάθεια «κοντέματος» του ντε Βιλπέν, έτσι ώστε να πάψει να αποτελεί εμπόδιο στο δρόμο του Σαρκοζί για την προεδρία. Η «πλήρης και ανεπιφύλακτη» υποστήριξη που προσέφερε, από την άλλη, ο πρόεδρος της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ, από το Βερολίνο, όπου συναντήθηκε με την γερμανίδα καγκελάριο, στον προστατευόμενό του πολιτικό ήταν ένα χέρι βοήθειας, για να μην εγκαταλείψει τον προεδρικό… μαραθώνιο αντοχής και να μπορέσει να τερματίσει σε δεκαπέντε μήνες.

«Χειρότερα από τους γονείς μου»!

Όλα αυτά, όσο και αν έχουν μικρή σημασία για την 21χρονη φοιτήτρια της Βιολογίας που δήλωνε με απελπισία και οργή στην ανταποκρίτρια της ισπανικής Ελ Παΐς: ότι «η ζωή μου θα είναι χειρότερη από των γονιών μου», δείχνουν ανάγλυφα το άνυδρο πολιτικό τοπίο μέσα στο οποίο ανθίζουν οι αγώνες. Η δική τους δυναμική προέρχεται από τον φόβο της προαναφερθείσας φοιτήτριας. Κακά τα ψέματα: όλες οι μεταπολεμικές γενιές στην Ευρώπη, όχι μόνο αυτές που μεγάλωσαν στα αποκαΐδια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, αλλά και οι γενιές του «ιδιωτικού οράματος» θεωρούν σχεδόν δεδομένο και αυταπόδεικτο ότι το επίπεδο διαβίωσης, το εισόδημα, οι συνθήκες εργασίας και τα ωράρια όσο περνάει ο χρόνος θα βελτιώνονται. Τα τελευταία χρόνια όμως αν κάτι αποδεικνύεται είναι μια ριζική αντιστροφή της παραπάνω χρόνιας και προοδευτικής τάσης. Βασικά γνωρίσματα της νέας αντιδραστικής στροφής είναι η συνεχής αύξηση των ωρών εργασίας, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η μείωση του καθαρού εισοδήματος, η αύξηση της ανεργίας και η συνακόλουθη αποκτήνωση των διαπροσωπικών σχέσεων κάθε είδους. Αυτή την ακραία νεοφιλελεύθερη τάση έρχεται να την ενισχύσει ο νόμος του Βιλπέν.

Η αλήθεια είναι ότι η απελευθέρωση των απολύσεων δεν αποκλείεται να μειώσει την ανεργία. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα όπως και στην Αγγλία, η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων μείωσε την ανεργία – στην Ισπανία όμως η διάλυση των εργατικών δικαιωμάτων δεν επέφερε μείωση της ανεργίας. Ακόμη όμως και τότε οι θέσεις εργασίας που θα έχουν δημιουργηθεί θα είναι θέσεις τριτοκοσμικών δικαιωμάτων. Δηλαδή θέσεις εργασίας χωρίς δικαιώματα και χωρίς αμοιβές τέτοιες, που να εγγυώνται μια αξιοπρεπή διαβίωση. Οπότε το πέρασμα από τη ζώνη του εφεδρικού στη ζώνη του τακτικού στρατού εργασίας δεν θα συνοδεύεται από κάποια θεαματική αύξηση του εισοδήματος. Ως αποτέλεσμα η Γαλλία θα γεμίσει με εργαζομένους-φτωχούς, με κόσμο που θα δουλεύει μεν 8, 10 ή 12 ώρες, αλλά δεν θα έχει λεφτά να πληρώσει ούτε το νοίκι του.

Ζούγκλα του νεοφιλελευθερισμού

Προς επίρρωσιν των παραπάνω, να αναφέρουμε πως ο νόμος για την απελευθέρωση των απολύσεων σε νέους κάτω των 26 ετών δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Μόλις τον Αύγουστο ο ντε Βιλπέν παραχώρησε με άλλο νόμο την ίδια ακριβώς δυνατότητα για απολύσεις σε επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερους από 20 εργαζόμενους, ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα το ίδιο προτίθεται να κάνει και για εργαζομένους μεγάλης ηλικίας – να περιορίσει δηλαδή το ύψος της αποζημίωσης που δικαιούνται, διευκολύνοντας την απόλυσή τους! Έτσι όμως θα έχουν λυθεί τα χέρια των επιχειρήσεων για να απολύουν με μηδενικό κόστος τους μεγάλους σε ηλικία εργαζομένους και να προσλαμβάνουν νεότερους που δεν θα έχουν κανένα δικαίωμα! Ο νόμος της ζούγκλας δηλαδή! Πολύ περισσότερο, αν σκεφτούμε ότι ο νόμος ποτέ και πουθενά δεν τηρείται ευλαβικά, αλλά καθορίζει πάντα το ύψος των παρανομιών. Έτσι και μέχρι τώρα, που ήταν κατοχυρωμένη νομοθετικά η υποχρέωση καταβολής αποζημίωσης, στην πράξη αυτή η πρόβλεψη δεν ήταν ο κανόνας για τους νέους. Αν καταργηθεί όμως ακόμη και αυτή η νομοθετική υποχρέωση, η αυθαιρεσία για απολύσεις χωρίς αποζημίωση θα έχει επεκταθεί σε όλη την εργατική τάξη. Και τότε θα έρθει, αν όχι ο ίδιος ο σημερινός γάλλος πρωθυπουργός, πιθανά κάποιος άλλος, και θα πει ότι εφόσον οι απολύσεις είναι απελευθερωμένες με νόμο για τους νέους κάτω των 26, για τους ηλικιωμένους άνω των 55 και για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, και στην πράξη παντού, γιατί να μην καταργηθούν και αυτά τα υπολείμματα εργατικού δικαίου που εξακολουθούν να υπάρχουν;

Αυτό ο ορατός κίνδυνος ραγδαίας υποβάθμισης των συνθηκών εργασίας και του επιπέδου διαβίωσης είναι που κινητοποιεί τους εργαζομένους και τους νέους της Γαλλίας, ξυπνώντας μνήμες από τον Μάη του ’68.