Επισημάνσεις…
Άκουσα τη συνέντευξη του κ. Αρσένη στον ΣΚΑΪ την περασμένη Κυριακή. Νέες προτάσεις για την οικονομία, για την εξωτερική πολιτική, για τα εθνικά μας θέματα. Προτάσεις με ρεαλισμό και με όραμα. Μια συνέντευξη εμπνευσμένη, με προοπτική, μια συνέντευξη πειστική, γιατί μιλά στην ψυχή του λαού. Αυτή είναι η νέα αλλά και η άλλη πρόταση που θέλει ο λαός. Μπορεί, έχει δηλαδή, τη δύναμη και τη θέληση να υιοθετήσει το ΠΑΣΟΚ αυτήν την πρόταση; Θα το διαφοροποιούσε ουσιαστικά από τη φιλελεύθερη πρόταση της Νέας Δημοκρατίας. Θα του έδινε άλλο πρόσωπο, με σαφές προοδευτικό στίγμα. Και αν δεν το μπορεί, τότε, αγαπητέ Μάκη, να ζητήσεις να την υιοθετήσει ο λαός.
***
Προκλητική, αναιδής, θρασεία, ιταμή και κατάπτυστη η δήλωση του κ. Μπερνς σε εφημερίδα των Σκοπίων. Προμηνύει πολλά και δυσάρεστα για τη χώρα μας αυτή η δήλωση. Αλλά το υπουργείο Εξωτερικών δεν βρήκε ούτε μια περήφανη λέξη στο ελληνικό λεξιλόγιο για να απαντήσει στον άθλιο υβριστή. Λες και στέρεψε η ιστορία των Ελλήνων. Και ξεχάστηκαν ακόμα και οι υπερήφανοι λόγοι του κ. Στεφανόπουλου στον κ. Κλίντον, καθώς και του κ. Παπούλια πρόσφατα στη Θεσσαλονίκη και στην Κύπρο. Από τη δεκαετία του ’90 φωνάζουμε για τους εθνικούς κινδύνους. Φωνάζουμε και τώρα. Κραυγάζουμε: Οι Αμερικανοί έχουν αποφασίσει να αλέσουν τα Βαλκάνια, μαζί και εθνικά ζωτικά μας συμφέροντα. Τα έχουν βάλει ήδη στον μύλο για άλεσμα. Και θα ξαναμοιράσουν το αλεύρι, όπως εκείνοι θέλουν. Και ούτε «αλεστικά» θα μας δώσουν. Δεν το βλέπει η ιθύνουσα και η «υποϊθύνουσα» πολιτική ηγεσία; Φαίνεται ότι δεν το βλέπουν και δεν το συνειδητοποιούν. Οδυνηρή διαπίστωση: Ο τόπος έχει ανάγκη από εθνική ηγεσία.
***
Αναβίωσε (άπαξ;) «η ώρα του πρωθυπουργού» στη Βουλή. Όχι φυσικά από τον «οίστρο» του πρωθυπουργού στον θεσμό, αλλά από την ανάγκη να ενισχυθεί σε κοινοβουλευτικό επίπεδο η τρίτη εκδοχή με στόχο να πλευροκοπηθεί η αξιωματική αντιπολίτευση. Η κοινοβουλευτική τάξη επέβαλε τη συζήτηση αυτήν καταρχήν με την αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία εν τη ολιγωρία της παρακάμφθηκε με την πάσα που έδωσε ο κ. Καραμανλής στον κ. Κωνσταντόπουλο. Το έργο έχει ξαναπαιχθεί από τον αείμνηστο θείο του, ο οποίος έκανε ανάλογες πάσες στον αείμνηστο Α. Παπανδρέου, παρακάμπτοντας την Ένωση Κέντρου. Ο χρόνος θα δείξει περισσότερα.
***
«Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα». Διάβαζα προ ημερών για τις δέκα «ριζοσπαστικές» προτάσεις του ΠΑΣΟΚ, για τις σχέσεις κράτους και Εκκλησίας, μεταξύ των οποίων το καθεστώς της ναοδομίας, την αποσύνδεση του μαθήματος των θρησκευτικών από τον «κατηχητικό» του χαρακτήρα, την αποποινικοποίηση της βλασφημίας κ.λπ. Αυτά μας μάραναν. Τα βιοτικά προβλήματα του λαού (π.χ. ανεργία, ακρίβεια, φτώχεια) τα ξεχάσαμε και ασχολούμαστε με εκείνα που προκαλούν τον λαό. Πολλές από τις «προτάσεις» αυτές του ΠΑΣΟΚ συγκρούονται με παραδόσεις, με αρχές και αξίες που είναι ριζωμένες στη συνείδηση του λαού. Δεν διαβάζουν δημοσκοπήσεις οι φωστήρες, σύμφωνα με τις οποίες το 85% των οπαδών του ΠΑΣΟΚ (μέσα σ’ αυτό και ο υποφαινόμενος) είναι αντίθετο π.χ. με την κατάργηση των θρησκευτικών στα σχολεία; Κάνει αυτές τις «προτάσεις» το ΠΑΣΟΚ, λένε ορισμένοι αφελείς (στελέχη του Κινήματος), γιατί αυτές θα διαφοροποιήσουν το προοδευτικό ΠΑΣΟΚ από την οπισθοδρομική ΝΔ, και ότι «έτσι θα αποτυπωθεί ανάγλυφα η διαφορά ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση… και τα περί μεσαίου χώρου θα πάνε περίπατο» για τη ΝΔ. «Κούνια που τους κούναγε». Δεν καταλαβαίνουν μερικοί ότι ο μεσαίος χώρος είναι εκείνος που εμφορείται από αυτές τις αρχές που θέλουν να ανατρέψουν; Δεν είναι μόνο μακράν της κοινωνίας οι άνθρωποι, είναι και μακράν της πολιτικής.