Τι ακριβώς επιδιώκει η Ευρώπη με την τουρκική ένταξη…
Έχει αναρωτηθεί κανείς από όσους αποφασίζουν για την τύχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης αν είναι πραγματικά έτοιμη η Τουρκία να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις ένταξής της στην Ε.Ε.;
Γνωρίζουν αν στην πραγματικότητα θέλει η ίδια η Τουρκία να μεταβληθεί σε ευρωπαϊκό κράτος και αν μπορεί να το κάνει; Είναι από περίεργο έως αστείο το γεγονός ότι η Ε.Ε. εμμένει σε μια απόφαση του 1999 σύμφωνα με την οποία η Τουρκία θα γίνει πλήρες μέλος της Ε.Ε., χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν της τα πραγματικά δεδομένα και να επανεξετάζει τις συνθήκες έτσι όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί έξι χρόνια μετά τη σχετική απόφαση. Πολλές φορές λαμβάνονται αποφάσεις για λόγους ισορροπιών ή επειδή η συγκυρία επέβαλε τη συγκεκριμένη στάση, τούτο όμως δεν σημαίνει πως οι αποφάσεις αυτές δεν πρέπει να επανεξετάζονται και, αν χρειάζεται, να αναθεωρούνται.
Η συνολική στάση της Τουρκίας απέναντι στην Ε.Ε. προσδιορίζεται από χαρακτηριστικά απρέπειας, αγένειας και αλαζονείας, ενώ συχνές είναι οι δηλώσεις τούρκων αξιωματούχων, του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν περιλαμβανομένου, που απειλούν λίγο πολύ την Ευρωπαϊκή Ένωση να μην πολυπιέζει την Τουρκία γιατί η ίδια θα εκνευριστεί και δεν θα θέλει να γίνει μέλος της! Παρ’ ολ’ αυτά η απόφαση της Ε.Ε. δεν αλλάζει και μετά τη διορθωτική δήλωση-ημικαταδίκη της Τουρκίας, διότι αυτή εμμένει να μην αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία (ενώ μίνιμουμ προϋπόθεση για τις υπό ένταξη χώρες είναι η αναγνώριση των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης), επαναπροσδιορίστηκε ότι η έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων θα γίνει στις 3 Οκτωβρίου. Η μόνη λογική εξήγηση για την εμμονή αυτή των ευρωπαίων εταίρων μας είναι ότι (αν και οι μισοί δεν θέλουν την Τουρκία στην Ε.Ε. και οι ένθερμοι υποστηρικτές της δεν ξεπερνούν τις 3 χώρες στις 25) επιθυμούν να τηρήσουν τυπικά την αρχική συμφωνία και να μην πληγεί το κύρος της Ε.Ε. με υπαναχωρήσεις και αναθεωρήσεις που μπορεί να οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι οι αρχικές αποφάσεις ήσαν βιαστικές και λανθασμένες.
Επιλέγεται δηλαδή η προσχηματική οδός (ενέργεια όχι σπάνια στη διπλωματία και την πολιτική) εις βάρος της ουσίας, με την ελπίδα (ή τη βεβαιότητα) ότι μπορεί οι ενταξιακές συζητήσεις και διαπραγματεύσεις να κρατήσουν τόσο ώστε στην πορεία πολλά να αλλάξουν. Ακόμα και η δομή της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι αν η Ευρώπη επιθυμεί το πάγωμα της προόδου των συζητήσεων με την Τουρκία μπορεί να το επιτύχει χωρίς μεγάλη δυσκολία, επιλέγοντας είτε το βήμα σημειωτόν είτε την αποκάλυψη των πραγματικών δεδομένων που συνθέτουν και προσδιορίζουν τη γειτονική χώρα.
Στοιχεία που δεν θα την έκαναν μέλος ούτε ασιατικής ομοσπονδίας ή ένωσης, αν ερευνηθούν τα πεδία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της πολιτικής κατάστασης, της ισότητας και της εφαρμογής της δημοκρατίας. Είναι για γέλια π.χ. το γεγονός ότι η Ευρώπη κάνει πως δεν ξέρει ότι στην Τουρκία τα κανονικά κόμματα, οι πολιτικοί σχηματισμοί, είναι ανύπαρκτα και στη θέση τους λειτουργούν διάφορα δήθεν κόμματα, τα οποία στεγάζουν κυρίως επαγγελματίες πολιτικούς των παραδοσιακών κομμάτων που βολεύονται και στη λογοκριμένη κατάσταση επειδή έτσι έχουν μάθει.
Κάνουν ότι δεν ξέρουν πως είναι παράνομο το Κομουνιστικό Κόμμα, όταν σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο τα ΚΚ αποτελούν δομικά στοιχεία της δημοκρατίας και σε αρκετές περιπτώσεις συμμετέχουν σε κυβερνητικούς σχηματισμούς.
Ας μη μιλήσουμε για την τύχη μικρότερων κομμάτων της Αριστεράς που παντού λειτουργούν σε πλήρη νομιμότητα, ενώ στην Τουρκία τα μέλη τους όταν συλλαμβάνονται σαπίζουν στις φυλακές.
Προφανώς έχει τους λόγους της η Ε.Ε. για να κάνει ότι δεν καταλαβαίνει και να προσποιείται πως δεν ξέρει. Από τη μια η μεγάλη αγορά της Τουρκίας και οι αμερικανικές πιέσεις για ευρωπαϊκή τακτοποίηση της ασιατικής γείτονος, από την άλλη η βεβαιότης (άγνωστο από πού πηγάζει και γιατί είναι τόσο δεδομένη) ότι αν μπει η Τουρκία στην Ε.Ε. θα ηρεμήσει και θα γίνει κανονική κοινοβουλευτική πολιτισμένη χώρα, σχηματίζουν επιχειρήματα υπέρ της ένταξης.
Και η (κυβερνητική) Ελλάδα, ή αρκετοί πάντως στη χώρα μας, θεωρεί πως η ένταξη της Τουρκίας θα την αφοπλίσει από επεκτατικές διαθέσεις και προθέσεις απέναντί μας, διασφαλίζοντας έτσι την ειρήνη, κάτι που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και μείωση των εξοπλισμών, άρα εξοικονόμηση χρήματος για άλλες πιο δημιουργικές δαπάνες και επενδύσεις.
Ας πούμε ότι συμβαίνουν όλα αυτά και η Τουρκία με πλαστή δημοκρατία και πολιτισμική ταυτότητα γίνεται μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Θα το αντέξει η ίδια;΄Ή θα αποτελεί τη γραφική φιγούρα (λίγο μας ενδιαφέρει, αφού αυτό είναι δικό της θέμα) της ανατολίτισσας που προσπαθεί να υποδυθεί τη δυτική και να ανταποκριθεί στα στάνταρντ της Ευρώπης;
Διότι η όποια επικινδυνότητα της Τουρκίας θα μειωθεί ή θα εξαφανιστεί μόνο αν η ίδια ενσωματωθεί σε επίπεδο αρχών και συνείδησης στα ευρωπαϊκά δεδομένα, κάτι που πιθανώς θα χρειαστεί αρκετές δεκάδες χρόνια, ενδεχομένως και αιώνες.
Αυτό απασχολεί τους ευρωπαίους εταίρους ή τελικώς αυτοί αρκούνται στις όποιες προσχηματικές διαδικασίες;